حضرت امام حسن مجتبی (ع) دومین اختر تابناک آسمان امامت و نخستین ثمره پیوند مبارک حضرت علی (ع) و صدیقه فاطمه زهرا (س)، در نیمه ماه ر

حضرت امام حسن مجتبي(ع) دومين اختر تابناك آسمان امامت و نخستين ثمره پيوند مبارك حضرت علي(ع) و صديقه فاطمه زهرا(س)، در نيمه ماه رمضان سال سوم هجري در مدينه منوره ديده به جهان گشود.[1] حدود 30 سال در كنار پدرش مولاي متقيان علي(ع) قرار داشت و پس از شهادت پدر گراميش، در سال 40 هجري، به مدت 10 سال امامت امت را بر عهده گرفت[2] و در سال 50 هجرى با توطئه معاويه بر اثر مسموميت در سن 48 سالگى به درجه شهادت رسيد و در قبرستان «بقيع» در مدينه مدفون گشت.

امام حسن(ع) را به دليل صفات و فضايل اخلاقي، سخاوت و بخشش بي نظيري كه داشت كريم اهل بيت مي ناميدند. به صورتي كه بارها نيمي از مال خويش را به نيازمندان داد. گاه پيش از آنكه مستمندى اظهار احتياج كند و عرق شرم بريزد، احتياج او را برطرف مى‏ساخت و اجازه نمى‏داد رنج و مذلت درخواست را بر خود هموار سازد[3].

در تاريخ شهادت امام حسن مجتبي(ع) دو قول نقل شده است:
1- بيست و هشتم ماه صفر سال 50 يا 49 هجرى در 47 يا 48 سالگى[4]
2- هفتم ماه صفر سال 49 يا سال 50 در 47 سالگى يا 48 سالگى[5]

همچنين هفتم صفر روز ولادت امام موسي بن جعفر (ع) نيز نقل مي شد که با توجه به مصوب شوراي فرهنگ عمومي – شوراي عالي انقلاب فرهنگي، در تقويم جديد تاريخ ولادت ايشان 14 ذي الحجه درج شده است.
( با توجه به پژوهش هاي صورت گرفته بسياري از بزرگان ما تقيّد داشتند که اين روزها حتي اگر تولد امام معصوم هم باشد، روز سرور نيست، روزهاي اسارت اهل بيت امام حسين و ماه حزن است [6])

حديثي زيبا از امام حسن (ع) :
كسى كه در دلش هوايى جز خشنودى خدا خطور نكند، من ضمانت مى‏كنم كه خداوند دعايش را مستجاب كند.[7]

التماس دعا😭😭😭😭
@rahe_aseman🌸