آیه ۳۰ سوره بقره:

آيه 30 سوره بقره:

«بخاطر بياور هنگامى را كه پروردگارت به فرشتگان گفت من در روى زمين جانشينى قرار خواهم داد» (وَ إِذْ قالَ رَبُّكَ لِلْمَلائِكَةِ إِنِّي جاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً).

سپس در اين آيه اضافه می‏كند: فرشتگان به عنوان سؤال براى درک حقيقت و نه به عنوان اعتراض «عرض كردند: آيا در زمين كسى را قرار می‏دهى كه فساد كند و خونها بريزد»؟! (قالُوا أَ تَجْعَلُ فِيها مَنْ يُفْسِدُ فِيها وَ يَسْفِكُ الدِّماءَ).

«در حالى كه ما تو را عبادت می‏كنيم تسبيح و حمدت بجا می‏آوريم و تو را از آنچه شايسته ذات پاكت نيست پاک می‏شمريم» (وَ نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَ نُقَدِّسُ لَكَ).

آنها فكر می‏كردند اگر هدف عبوديت و بندگى است كه ما مصداق كامل آن هستيم، همواره غرق در عبادتيم و از همه كس سزاوارتر به خلافت! بی‏خبر از اين كه عبادت آنها با توجه به اين كه شهوت و غضب و خواستهاى گوناگون در وجودشان راه ندارد با عبادت و بندگى اين انسان كه اميال و شهوات او را احاطه كرده و شيطان از هر سو او را وسوسه می‏كند تفاوت فراوانى دارد، اطاعت و فرمانبردارى اين موجود طوفان زده كجا، و عبادت آن ساحل نشينان آرام و سبكبار كجا؟!

آنها چه می‏دانستند كه از نسل اين آدم پيامبرانى همچون محمد و ابراهيم و نوح و موسى و عيسى و امامانى همچون ائمه اهل بيت عليهم السّلام و بندگان صالح و شهيدان جانباز و مردان و زنانى كه همه هستى خود را عاشقانه در راه خدا می‏دهند قدم به عرصه وجود خواهند گذاشت، افرادى كه گاه فقط يک ساعت تفكر آنها برابر با سالها عبادت فرشتگان است! 🌺🍃

@rahe_aseman