🔻 ساختن یا تخریب؟ 🔻

🔻 ساختن یا تخریب؟ 🔻
(بخش دوم از مناظره اعضای گروه مطالعاتی جامعه‌شناسی تشیع با مسوولین فرهنگی ستاد بازسازی عتبات)

[بخش اول از دو بخش]

🔸من به همان میزان که ایرانی‌ ام، عراقی ام، عربم، افغانستانی ام، مصری‌ام و فلسطینی‌ام!، این خط‌کشی‌ها و مرزبندی‌ها را نادانی‌های ما و سیاست‌های استعمار در یک همکاری تاریخی و نانوشته به وجود آورده‌اند، شما ببینید اروپای غربی و آمریکای شمالی به میراث خود دست نمی‌زند، شهرهایشان ۳۰۰ یا ۴۰۰ سال دست نخورده می‌ماند، مرزهای سیاسی را کم‌رنگ می‌کنند، مفاهیمی به نام اتحادیه اروپا و «ایالات متحده» به وجود می‌آورند و به نیازهای امروزشان، پاسخ مؤثر از دل سنت‌هایشان می‌دهند.

🔹 اما ما به این بهانه که نیازهایی امروزی همچون کمبود سرویس بهداشتی، فضای استراحت و زیارت و اسکان زائرین داریم، بولدوزر را به آسانی به حرکت درمی‌آوریم و بناهای چندصدساله و میراث معنوی و بافت سکونت زنده اجتماعی را از بین می‌بریم و از صفحه روزگار محو می‌کنیم. فکر می‌کنیم که با گذاشتن آثار هنری و کاشی‌کاری، میراث را زنده نگه داشته‌ایم اما میراث و حافظه و هویت‌مان را کشته‌ایم و تنش‌های جدید بین زائر و ساکن، عراقی و ایرانی و فارس و عرب در آینده به وجود می‌آوریم.

🔸 مثل بحث حجاب؛ گشت ارشاد سعی می‌کند در خیابان با پوشش‌های متفاوت از پوشش مد نظرش مبارزه کند، اما تغییرات دیگر اجتماعی دیگری را که بر انتخاب نوع پوشش تأثیرگذار است، می‌خواهد چه کار کند؟ در زمینه تحلیل بازسازی عتبات هم اتفاقاً بحث آقای حسام مظاهری در زمینه آئین‌های عزاداری، کارساز است. این مداخلاتی که در زمینه بازسازی اتفاق می‌افتد، بروکراتیک، فرمایشی و ازبالاست، حرف ما هم همین است که این مداخلات از منطق اجتماعی تبعیت نمی‌کند.

🔹 آنچه از آن سخن می‌گوییم، غفلت فاجعه‌آفرین از بخش‌های اجتماعی و فرهنگی ماجراست که پیامدهای منفی غیرقابل جبرانی برای جامعه‌ ایران، جامعه‌ عراق، جوامع مسلمان و در دیدی کلی‌تر، تمام جوامع غیراروپایی و غیرامریکایی دارد.

🔸 امروز این ما هستیم که مسئولیم و در حال مداخله در آن فضا هستیم و در برابر قدم به قدم این مداخله‌ باید چندجانبه و دقیق عمل کنیم. برداشتن یک آجر از آن فضا، دست‌بردن در هویت فرهنگی آن شهر و آن فضای هویتی محسوب می‌شود.

ادامه👇👇👇

@religionandsociety