◾️آب در شعر حافظ. «بخش اول»

#حافظ_پژوهی

◾️آب در شعر حافظ
« بخش اول »

🌿آب ، منشأ و مظهر و جلوه و سرزندگی و شادابی است و ( شعرِ تر ) حافظ ، به نحوهای مختلف و در ترکیب های گوناگون از آن بهره میبرد.
🍂آب در شعر حافظ گاه به به صورت تشبیهی در بیان نیاز ضروری انسان نسبت به امری مطرح میشود. نـظیر :

-- خیال تیغ تو با ما ، حدیث تشـنه و آب است.

🍃و گاه زیبایی و زیبا بخشی و آرامش بخشی آن در طبیعت مطمح نظر قرار میگیرد:

تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی
بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببیــن

🍁حافظ گاهی از رکن آباد و آب روان آن الهام میگیرد و یاد میکند و وقتی دیـگر، از نشاط بخشی و طراوتی که آب به محیط زندگی ما میدهد و از رسـم « آب زدن » یا آب پـاشی کردن میگوید:

-- در سرای مغان رفته بود و آب زد

🌱همچنین از آب به عنوان استعاره ای از شادابی نیز در شعر حافظ آمده است:

-- تا چه خواهد کرد با ما آب و رنگ عارضت

🌿و نیز بهره گیری از الطاف و زلال بودن آب ، آنجا که میگوید:

‌-- طبع چون آب و غزل های روان مارا بس

و یا آنگاه که می سراید:

چـون صبا مجموعه گل را به لطف شست
کج دلم خوان گر نظر بر صفحه دفتر کنم

🍂از دیگر ترکیب هایی که در حافظ پر تکـرار است « آبِ دیده » است که نام دیگر اشک و نمادی از اوج نیاز و اندوه دل شدگی است :

بیا به شام غریبان و آب دیده من ببیـــن
از بُـــن هر مُـــژه ام، آب روان است بیــا

⏮ادامه دارد...

@roshanfekridini13..