◾️آتش در شعر حافظ. «بخش دوم»

#حافظ_پژوهی

◾️آتش در شعر حافظ
«بخش دوم »

ماجرا کـم کـن و بـاز آ کـه مـرا مردم چشم
خرقه از سر به درآورد و بشکرانه بسوخت

🌿« خرقه پوشی علامت پارسائی است و حافظ، عشق و رسوائی را بر زهد و عافیت و پارسائی ترجیح مینهد

در خانه زن آتش که خم ابروی ساقی
بر می شـکـنـد گـوشه محـراب امامت

🌿ابروی یار در نظر و خرقه سوخته ، جامی به یاد گوشه محراب می زدم ، خرقه سوزی از علائم و لوازم رندی است حاصل آنکه حرف سوختن حافظ ،از آنجا که خرقه اش را ریائی میشمارد یک عمل مثبت است و شکرانه دارد...

آن روز شوم ساغر می خرمنم بسوخت
کآتش ز عکس عارض ساقی در آن گرفت

🌿این تعبیر ریشه در زندگی روستایی دارد یعنی خرمن را که هستی و نیستی و دار و ندار یک کشاورز است آتش زدن با اشاره صاعقه به محصول و خرمن دارد ولی مجازاً یعنی از هستی ساقط کردن

آتش زهد و ریا خرمن دین خواهد سوخت
حافظ این خرقه پشمینه بیانداز و برو

🌿آتش زهدی که عین ریاست با زهد ریاکارانه خرمن دین را میسوزاند ونابود میکند ای حافظ این دلق پشمین را که آلوده ریاست از دوش بیفکن و سبکبار راه معرفت را بپوی..
@roshanfekridini13