رییس پیشین انجمن جامعه شناسی ایران، دکتر قانعی راد:

رییس پیشین انجمن جامعه شناسی ایران، دکتر قانعی راد:
بحران آب در ایران موقعی به وجود آمد که فناوری جدیدی به نام حفر چاه عمیق وارد جامعه شد و به تعبیر جلال آل‌احمد صدای موتور آب به نبض آبادی تبدیل می‌شود. اینجا جایی است که ما نوعی ناپایداری در توازن بین طبیعت و فرهنگ را تجربه می‌کنیم،... یعنی این تعادل با وجود تکنولوژی به هم می‌خورد و یک نوع شکاف هستی‌شناختی ایجاد می‌شود. در وضعیت پیشین، طبیعت خود عرضه‌کننده‌ی آب بود، باران بود، برف بود، رود بود، دریاچه بود، کوه بود، چشمه بود، این‌ها آب را عرضه می‌کردند و از آن طرف هم نظام‌های فرهنگ مبنایی بود که می‌توانست از این‌ها بهره‌برداری بکند و آب را مصرف کند و یک نوع تقاضا را سازمان‌دهی فرهنگی بکند. ما نظام‌های بهره‌برداری و آبیاری و دانش و تکنولوژی‌های بومی را داریم که می‌توانیم از آب استفاده بکنیم، مثل کاریز، گاو چاه و مواردی مثل این که یک نوع فناوری فرهنگی است که به‌صورت طبیعی ایجاد شده و مسئله‌ی کمبود آب را حل می‌کنند؛ منتها نوعی ناپایداری در توازن بین طبیعت و فرهنگ با ورود تکنولوژی ایجاد شد، آدم‌ها تلاش کردند نظام‌های فکری بسازند که بتوانند با این وضعیت نامتعادل مواجه شوند و مشکلات خود را حل کنند.
@sahatzist

گاو چاه: نوعی تکنولوژی سنتی است که از نیروی گاو برای بالا کشیدن آب از چاه در مصارف بیشتر از نیاز عرف استفاده می شده است.
http://s3.img7.ir/c29CB.jpg