نظام ارزشی ناکارآمد: از قضای حاجت در خیابان تا حیوان آزاری.. قسمت اول:. 🖋ایمان معمار

نظام ارزشی ناکارآمد: از قضای حاجت در خیابان تا حیوان آزاری

قسمت اول:
🖋ایمان معمار

۱_دوستی در سفر به هند, متعجب از قضای حاجت هندوان در انظار و اماکن عمومی , به این نتیجه رسیده بود که حتی فرودست ترین طبقات اجتماعی و اقتصادی ایران نیز از عموم مردم هند با فرهنگ ترند.

۲_هر کدام از ما با کمی دقت در سفرهای درون شهری یا برون شهری , هموطنان بی شماری را خواهیم دید که زباله های متنوع خود را از شیشه های ماشین هایشان, از دست هایشان , از دهانشان و از هرجای دیگرشان که بتوانند درخیابان رها می کنند. از واژه رها استفاده می کنم تا تاکید کنم این عمل برای آنان نه همراه با شرمساری بلکه همانند رها کردن بازدم تنفس به بیرون به سادگی و به راحتی انجام می شود, در حقیقت به همان راحتی رها می شود که یک هندی فضولات خود را در خیابان رها می کند. به نظر نگارنده زباله ها در ایران عموما "رها" می شوند نه این که "انداخته" یا "ریخته " یا "تخلیه" شوند.
@sahatzist
۳_از نگاه یک جامعه شناس عمل یک هندی با عمل یک ایرانی هر دو عملی فرهنگی است, زیرا هر دو به هنجارهای متعارف جامعه خود عمل می کنند.باورداشتها و عملکرد های هر فرد می بایست در بافت فرهنگی جامعه خودش مورد قضاوت قرار بگیرد , مگر آنکه ابتدا یک جامعه آرمانی به عنوان استاندارد و معیار ارزیابی فرهنگی تعریف یا مصداق یابی شود و سپس همه فرهنگ ها با آن مقایسه گردد.
به نظر می آید اگر کسانی که ذکرشان رفت درباره وسوسه قضای حاجت در کوچه و خیابان مقاومت می کنند نه به دلیل وجه غیر بهداشتی آن بلکه به دلیل "حرمت رویت اندام های دفع و نوع به خصوص تطهیر نیازمند آب در فرهنگ ایرانی اسلامی " است.
مدعای به ظاهر اغراق آمیز این گزاره این است که آن ها که مثلا پوست پرتغال را از شیشه ماشین، یا ظروف یک بار مصرف را به جوی خیابان پرتاب می کنند، اما در خیابان ادرار نمی کنند نه به دلیل "بهداشتی تر " بودن این حرکت نسبت به قضای حاجت در خیابان بلکه به دلیل خلاف عرف و مذهب بودن این رفتار در انظار عمومی است! به این معنا هرگاه انظار عمومی و مذهب به صورت خاص حذف شوند، انگاه تخلیه فضولات انسانی یا کارخانه ای، فارغ از پیامدهای فاجعه بار بهداشتی آن پدیده ای رایج و شایع خواهد شد_ یعنی وضعیتی که دچارش هستیم_ به عبارتی دیگر آن "نظام ارزشی " ای که به افراد یک جامعه اجازه می دهد تا در صورت عدم وجود دستگاه قضایی قوی همه گونه زباله شیمیایی و یا بیمارستانی و یانخاله های مختلف ساختمانی و صنعتی را بدون در نظر گرفتن عواقب بهداشتی آن در رودخانه ها و یا کنار راه ها و جاده ها تخلیه نماید چه طور می تواند صرفا به دلیل "پیامد غیربهداشتی " مانع قضای حاجت افراد جامعه در کوچه و خیابان های اصلی و فرعی شهرها شود ؟! را این که چه اتفاقاتی باعث شده تا هنجارها ، زباله ریختن در هر مقیاسی را مجاز اما قضای حاجت را ممنوع کنند بحثی پیچیده تر از بررسی آن در چنین نوشتاری است اما به قطع یقین نمی توان آن را صرفا به رعایت بهداشت عمومی تقلیل داد.
@sahatzist
۴_در همه تعاریف آرمانی جوامع مبتنی بر توسعه پایدار , احترام به طبیعت و پاس داشت آن جزو اصول اولیه مدنیت و پیشرفت قلمداد میشود. در این تعاریف تاریخ های دوهزار و پانصدساله و خون آریایی و افتخار به شخصیت هایی مثل کوروش کبیر و داریوش بزرگ کمتر محلی از اعراب دارند. در این وجه اتفاقا هند به دلیل مذاهب متنوع ومتعددی که وجه اشتراک اغلب آنان حرمت سخت گیرانه نسبت به تخریب اکوسیستم است یکی از متمدنانه ترین جوامع بشری است و جالب اینجاست که شاخص ترین فعالین محیط زیستی و بزرگترین گروه های حامی محیط زیست متعلق به این کشورند. البته منظور من از هند نه هند بوروکراتیک و رو به توسعه ای است که دارد تبدیل به یکی از قطب های سرمایه داری صنعتی می شود بلکه فرهنگ حاکم بر هند سنتی به همراه همه هنجارها و ارزش های آن است. همان هنجارهایی که به مردمانش اجازه قضای حاجت در پشت بوته ها و درختان را می دهد.
@sahatzist
۵_امیدوارم روزی تقاضای افکار عمومی و مطالبه نهادهای مدنی باعث شود تا در ادامه سنت نامگذاری هرسال , سال آینده به محیط زیست تخصیص یابد. مادامی که فشار هنجاری قوی و قوانین قضایی کارآمد وارد معضل محیط زیست نشوند نمی توان انتظار شنیدن بوی بهبود از اوضاع فعلی را داشت. البته که قضاوت تاثیر نامگذاری های سال های قبل بر موضوعات حامل آن در این نوشتار بلاموضوع است, اما محیط زیست ایران در ا