رسانه‌های مجازی از بدو ورود به ایران علاوه بر کارکردهای معمول تعریف شده، وظیفه جبران خلاء آزادی‌های سیاسی پیرامون خطوط قرمز نظام ر

رسانه های مجازی از بدو ورود به ایران علاوه بر کارکردهای معمول تعریف شده ، وظیفه جبران خلاء آزادی های سیاسی پیرامون خطوط قرمز نظام را نیز به عهده گرفته اند. به این ترتیب اگر قرارباشد اولین و درعین حال فراگیرترین شبکه مجازی را فیس بوک بدانیم از همان ابتدا "صفحه " ها یا "پیج " هایی که موضوعات ممنوعه را ترویج می کردندرونقی خارج از انتظار یافته و به موازات رونق و گستردگی رسانه های تعاملی و شبکه های اجتماعی این پیج ها تبدیل به کمپین هایی یا خواسته و مطالباتی عمدتا سیاسی و اجتماعی شدند. یکی از اولین این کمپین ها کمپین یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض آمیز علیه زنان بود. این کمپین تنها هدفش از انتخاب عدد "یک میلیون" تاثیر مفهومی عدد میلیون در فرهنگ و اجتماع ایرانی بود و به هیچ وجه ادعایی مبنی بر تغییر قوانین به فرض امضای یک میلیون نفر نداشت.
@sahatzist
اما متاسفانه از آن تاریخ به بعد کمپین های مختلف که با توجه یه سطح توقع بانیان آن از صدهزار شروع و به میلیون ختم می شد با ادعای این که اگر تعداد امضاهای الکترونیکی به رقم مورد ادعای کمپین برسد فلان کشور یا فلان سازمان بین المللی موظف به انجام کارهای مورد درخواست کمپین می شود، شروع به کار کردند. نمونه اخیر این کمپین ها نیز که معمولا با جملاتی مثل "اگر ایران را دوست دارید" سعی در برانگیختن احساسات مخاطب دارند، کمپین نجات فوک خزری بود که در نهایت با رسیدن تعداد امضاها به رقم مورد نظر کل اهداف و ماجرا سریعا به فراموشی سپرده شد. البته مقصود تشکیک در اهداف بشر دوستانه یا محیط زیست گرایانه افراد امضا کننده یا حتی مبدعین این کمپین ها نیست کما اینکه بساری از هنرپیشگان خوب کشور مثل رضا کیانیان، پرویز پرستویی، بهاره رهنما و....پای ثابت این کمپین ها هستند اما نکته اینجاست که ایجاد توقع امر غیرممکن باعث سرخوردگی امضا کنندگان شده و به مرور حساسیت لازم را در موضوعات مهم از بین خواهد برد. اخیرا نیز کمپین یک میلیون امضا برای نجات دریاچه ارومیه شروع به کار کرده است که ادعا می کند با امضای یک میلیون امضا موسسات متولی وابسته به سازمان ملل، ملزم به نجات دریاچه ارومیه خواهند شد. برای این که شدت آرمان گرایانه بودن این توقع را بفهیم کافی است چند سوال ساده بپرسیم:

@sahatzist
میزان تعهد موسسات سازمان ملل تنها بر اساس تعداد امضاها آن هم به صورت الکترونکی تعیین می گردد؟ یعنی اگر مردم منطقه ای دسترسی به اینترنت نداشته باشند، سازمان ملل هیچ الزامی به رفع بحران های مختلف از جمله زیست محیطی از آن مکان ندارد؟

در کشور پرجمعیتی مثل ایران که امیر تتلو سه میلیون فالوور دارد باز هم تعداد امضاهای الکترونیکی تعیین کننده نهایی برنامه های سازمان ملل است؟!

بر فرض صحت سوالات قبلی اگر در مورد بحران خاصی مثل دریاچه ارومیه تعداد امضاها به نهصد و نود و چهار هزارتا برسد سازمان ملل باید تا رسیدن به تعداد امضاها به یک میلیون دست نگه دارد؟!

اگر کشوری مثل بسیاری از کشورهای جزیره ای دنیا جمعیتی کمتر از یک میلیون داشت و دچار بحران خشکسالی یا بحران دیگری شد تکلیف چیست؟!

اصلا بر فرض صحت ادعای کمپین های کذایی این چنینی، سازمان ملل مگر در مواردی که اختیار و الزام به انجام مداخله در کشورهای دیگر را داشته است چه گلی به سر مردم آن کشورها زده است؟!

همان طور که مشاهده می فرمایید هیچ گونه سازوکار قانونی برای الزام سازمان ملل و یا هر کشور دیگری با مشتی امضای الکترونیکی وجود ندارد و این اقدامات هر چند با نیت خیر در نهایت شبیه تبلیغات فالوور جمع کنی تغییر نام دریای خلیج فارس به خلیج عربی خواهد بود و در پایان هم جز لوث شدن و لوس شدن فعالیت های اجتماعی و پویش های مردمی محیط زیستی چیزی به ارمغان نخواهد آورد.
https://www.instagram.com/p/BJ9z3d-A-uX/