این مطلب تلخیصی از مصاحبه نشریو قلمرو با فعالین حوزه «اکوفمنیسم» درباره مدل «اکوفمنیسم ایرانی» جالش‌ها و فرصت‌های پیش روی آن است ک

این مطلب تلخیصی از مصاحبه نشریو قلمرو با فعالین حوزه "اکوفمنیسم" درباره مدل "اکوفمنیسم ایرانی" جالش ها و فرصت های پیش روی آن است که به مرور در این کانال بارگذاری خواهد شد. طبیعی است اظهارات بیان شده لزوما مورد تایید ساحت زیست نمی باشد.
@sahatzist
🔴قسمت اول: اکوفمنیسم ایرانی یعنی؛ ما جلوی شما می ایستیم!

🔵وقت آن است که به طرح این پرسش های اساسی پرداخت: آیا بهبود وضعیت محیط زیست مورد توجه فعالان مدنی و به ویژه فعالان فمنیست قرار گفته یا نه؟ چرا فعالان ایرانی متأثر از فعالان حقوق دان، سرمایۀ اجتماعی و توان خود را برای اصلاح قوانین و به چالش کشاندن برخی تصمیمات و اقدامات دولت و مجلس صرف کرده اند، اما به یکی از بنیادی ترین منابع قدرت و تداومِ حیات بی توجهی کرده اند؟ چرا محیط زیست و تهدیدات علیه آن برای آینده بشریت، به ویژه ما زنان مهم است؟ تا چه میزان به جدیت و فوریتِ این تهدیدات آگاهیم؟ برای محیط زیست در دانش افزایی و مطالعات جنسیتی چه اهمیتی می دهیم؟
برای بررسی این موضوع با سه تن از دوستانی که سال ها همراه هم در کمپین های برابری خواهانه برای زنان فعالیت کرده بودیم گفتگو کردم.
@sahatzist
🔵خدیجه مقدم از فعالین چپ ایران، بعد از ترک محل کار و زندگی خود و تحمل مشکلات ناشی از آن، همکاری با «جمعیت مبارزه با آلودگی محیط زیست » را آغاز می کند. این جمعیت کار خود را پیش از کنفرانس جهانی زن در پکن ۱۳۷۴ و قبل از ثبت رسمی در وزارت کشور آغاز کرد. البته در سال ۱۳۷۴ رسما از وزارت کشور مجوز فعالیت گرفت و اکنون در بیش از ده شهر ایران مثل اصفهان شعبه رسمی دارد.

🔵خدیجه با تغییر حوزه فعالیت خود به حرکتی ریشه ای روی آورد تا تلاش های خود را به شکلی جدید و همچنان پویا ادامه دهد. آشنایی با مجله هایی در زمینۀ سلامت زمین و نشریۀ پیام یونسکو او را به سوی این جمعیت کشاند. با وضعیت محیط زیست در کشورهای مختلف و ابعاد نهضت محیط زیستی در اروپا و آسیا آشنا شد. آن روزها جلسات ماهیانه ای در فرهنگ سرای اندیشه و یا دانشکدة محیط زیست دانشگاه تهران برگزار می شد.
@sahatzist
🔵یکی از اولین پروژه های «شهر سالم » در منطقه ۲۰ تهران شهرری زیر نظر شهرداری و سازمان بهداشت جهانی به اجرا در آمد. فعالیت های میدانی شهرداری در دوره خاتمی جان دیگری به خود گرفت. اعتراضات زنان به احداث بزرگ راه تهران-شمال یکی از اقدامات تأثیرگذار آنان در حفاظت از محیط زیست بود. احداث این بزرگ راه به بهانۀ توسعه می توانست مناطق البرز مرکزی را از بین ببرد، بی توجه به آنکه چه بر سر ساکنین این مناطق می آید. فعالان با روستائیان اطراف این بزرگ راه سخن گفتند. از آلوده شدن رودخانه ها و از بین رفتن ماهی ها و گوسفندان دشت و دیارشان و دیگر اثرات نامطلوب این پروژه بر زندگی روزمره آنان هشدار دادند. سرانجام این آگاهی رسانی ها به توقف این پروژه منجر شد.
@sahatzist
🔵وی می گوید «از سویی ما همیشه در مقابل کارهای دولت و فعالیت ضد محیط زیستی آن می ایستادیم؛ فعالیت ما همیشه با محیط زیست سازگار بود. از سوی دیگر درحوزه ای مانند آموزش همگانی بازو و همکار دولت بودیم. » برای افزایش آگاهی عمومی در زمینه تخریب محیط زیست و نتایج فاجعه بار آن افزون بر تهران، در شهرهای بزرگ نیز برنامه هایی برگزار می کردیم. به طور مشخص دربارة برخی حوزه های طبیعی مانند دریا و کوه سمینار می گذاشتیم و به مردم آموزش می دادیم.

🔵خدیجه برآن است که نگاه حکومت ایران به مسئله اکوفمنیسم همانند فعالیت در زمینه حقوق زنان، نوعی نگاه امنیتی است. او بارها عبارت «مسئله محیط زیست » و «اکوفمنیسم » را در مقالاتی که در مجله های مختلف منتشر کرده، به کار برده است؛ از جمله در مقاله ای که سال ها پیش در مجله ایران زمین منتشر شده. وی که بارها درباره از استفاده بی رویه از زمین و ازخطر فراگیر استثمار زمین به تفصیل نوشته است، در این گفتگو ادامه می دهد: «معتقدم زنان در جامعه پیونددهنده هستند. خانم دکتر مه لقا ملاح مدیر عامل جمعیت زنان مبارزه با آلودگی محیط زیست می گفت: زنان باید در زمینه محیط زیست آموزش ببیند، چون مصرف کننده اند. »
خدیجه مقدم در مقالۀ دیگر خود که در کنفرانس برلین در سال ۱۳۷۹ ارائه کرد از دولت آلمان برای ارسال صنایع فرسوده و آلاینده به ایران انتقاد می کند و به مقامات آلمانی تأکید می کند صنایعی را به ایران بفرستید که حافط محیط زیست ایران باشد و هشدار می دهد در غیراین صورت ما جلوی شما می ایستیم.