نگاه آنها به محیط زیست و بینش ما. قسمت پایانی.. 🖋آندره گورز André GORZ

نگاه آنها به محیط زیست و بینش ما
قسمت پایانی

🖋آندره گورز André GORZ
@sahatzist
فیلسوف نامدار معاصر آندره گورز(André Gorz)*، با دور اندیشی منحصر به فرد خود ، در متنی که در سال ۱۹۷۴ منتشر شد، پیش بینی کرده بود که چگونه صنعت، گروه های مالی .. و در مجموع سرمایه داری، امر محیط زیست را از آن خود می کند. آندره گورز در سپتامبر ۲۰۰۷ درگذشت. این متن در آوریل ۱۹۷۴ در ماهنامه Sauvage طرفدار محیط زیست چاپ شد و سپس در سال ۱۹۷۵ زیر نام میشل بوسکه در مقدمه کتاب Ecologie et politique مجددا منتشر شد.

برگردان: شروين احمدي
منبع : لوموند فارسی

در نظر گرفتن هزینه های محیط زیستی در مجموع تاثیراتی مشابه با بحران نفتی سالهای ۷۰ خواهد داشت. و سرمایه داری که از چنین بحرانی سرنگون نمی شود آنرا نیز مثل همیشه رتق و فتق خواهد کرد: گروه های مالی پرقدرت تر از آن استفاده خواهند کرد تا گروه های رقیب را با کمترین بها ببلعند و حوزه نفوذ خود بر اقتصاد را گسترش دهند. قدرت مرکزی کنترل خود را بر جامعه افزایش خواهد داد: فن سالاران (تکنوکرات ها) با محاسبه «بهینه ترین» شیوه آلودگی زدائی و تولید، مقررات نوین را تدوین کرده و بدین ترتیب حوزه های « زندگی از پیش برنامه ریزی شده» و محدوده فعالیت های دستگاه های فشار را گسترش خواهند داد.
خواهید پرسید که آیا همه این ها اجتناب پذیر نیست ؟ بی شک. اما اگر سرمایه داری مجبور شود که هزینه های محیط زیستی را در نظر گیرد مسائل این چنین پیش خواهند رفت مگر آنکه یک یورش سیاسی، از تمام سطوح ، اداره کارها را از اختیارش درآورد و به آن پروژه دیگری برای جامعه و تمدن را تحمیل کند. چرا که حامیان رشد اقتصادی لااقل در مورد یک نکته حق دارند:در چارچوب کنونی جامعه و الگوی مصرف که براساس نابرابری، امتیاز و بردن سود هر چه بیشتر بنا شده، عدم رشد اقتصادی و یا رشد اقتصادی منفی تنها می تواند منجر به رکود، بیکاری، تعمیق شکاف بین فقرا و ثروتمندان شود. در چارچوب کنونی شیوه تولید، محدود و یا متوقف کردن رشد اقتصادی ممکن نیست مگر با تقسیم عادلانه تر مایملک موجود.
@sahatzist
,تا زمانیکه فقط در چارچوب محدودیت های چنین تمدن نابرابرای هائی استدلال کنیم، رشد اقتصادی در نظر توده های مردم وعده ای طلائی( هرچندموهوم) انگاشته خواهد شد و عدم رشد اقتصادی همچون محکومیت به زیستن دریک فلاکت سیاه بی هیچ روزنه ای از امید. بدین ترتیب نه به رشد اقتصادی بلکه به هاله تقدسی که حول خود بوجود آورده، باید حمله کرد ، به پویائی نیازهای روزافزون و ارضا نشده ای که به آنها تکیه می کند، به رقابتی که با سازماندهی آن هرچه بیشتر افرادی را تحریک می کند که « خود را اوج تر از دیگران» بخواهند. جامعه ای که در آن شعار اصلی چنین است:« آنچه برای همگان خوب است ارزشی ندارد. تو فقط وقتی اعتبار داری که آنچه «بهتر» از همه است را داشته باشی».
در حالیکه برای گسست با ایدئولوژی رشد اقتصادی درست باید عکس اینرا تائید کرد:تنها آنچه برای همگان خوب است لیاقت ترا دارد. تنها چیزی استحقاق تولید شدن را دارد که نه برای کسی امتیاز حساب شده و نه باعث تحقیر کسی می شود. ما می توانیم خوشبخت تر اما بازرق و برق کمتری زندگی کنیم چرا که در یک جامعه بدون امتیاز، فقیر نیز وجود ندارد.


* آندره گورز در سپتامبر ۲۰۰۷ درگذشت. این متن در آوریل ۱۹۷۴ در ماهنامه Sauvage طرفدار محیط زیست چاپ شد و سپس در سال ۱۹۷۵ زیر نام میشل بوسکه در مقدمه کتاب Ecologie et politique مجددا منتشر شد.
@sahatzist
#آندره_گورز
#سرمایه_داری


http://s1.upzone.ir/61790/adbusters_93_cart-570x360.jpg