اشکال محرابی شکل [در بناها] که همه جا تکرار می‌شوند، این حدس را برای من پیش می‌آورند که تجرید شده‌ای هستند از «ترکیب زن»

اَشكال محرابی شکل [در بناها] که همه جا تکرار می‌شوند، این حدس را برای من پیش می‌آورند که تجرید شده‌ای هستند از «ترکیبِ زن».
یک قوس در بالا، نشانه‌ی سر است و زلف،
آنگاه بدن، استوانه‌ای‌وار به پایین کشیده می‌شود، به حالت استعاریِ یک پیکر. گمان می‌کنم که محراب و مهراب در اصل به یک نقطه برسند؛
کلمه‌ی «مهر و آب»، ارتباط دو عنصر روشنایی و آب را می‌رساند که دو وجه نیاز ایرانیانِ باستان‌اند و محراب هم که جایگاه نیایش است به هیأت بدن انسان شکل گرفته است و ترکیبِ زنِ آرمانی، یعنی آناهیتا را بازتاب می دهد.
گُل «لوتوس» و درخت سرو همیشه سبز _ که همه جا دیده می‌شوند_ آنها نیز با مظاهر آب ربط می‌یابند.
ادبیات فارسی، خود داستان دیگری دارد که حدیثِ "مشتاقی و مهجوری" است، و برگردانی است از داشته‌ها و نداشته‌های ایرانی، از جمله کمبود آب.

#بازتاب‌ها

💎کانال دکتر محمّد‌علی اسلامی‌ندوشن

🆔 @sarv_e_sokhangoo