جامعه شناسی ورزش [۲]

جامعه شناسی ورزش[2]

ژرژ گورویچ و مارسل موس شاگردان دورکیم ، جامعه شناسی را بینش کلی دربارة پدیده های اجتماعی می دانند که موضوع آن سطوح مختلف ساختها ، سازمان ها ، تحرکات و تغییرات آن در ابعاد گوناگون است . ضرورت توجه به جامعه شناسی ورزشی ، هنگامی حس می شود که به جای علت تحلیل ورزشی ، تبیین ها اکثرأ تک علتی و ساده هستند . البته گاه همین علت ساده نیز خود معلول است که به جای علت نشانده شده زیرا معمولاً با مصالحی که براحتی دم دست است ، ساخته می شود . چون ساده بدست آمده است بهره ای از شناختی علمی جامعه و فرهنگ و رابطة متقابل آنها با ورزش ندارد .

جامعه شناسی ورزش از کشورهای امریکای شمالی و کشورهای اروپایی (انگلستان و آلمان) پا گرفته و از سابقه و استحکام بیش تری برخوردار است. بطوریکه دو کمیته بین المللی جامعه شناسی ورزش، International Committee For Sociology of Sport در سال 1968، انجمن بین المللی جامعه شناسی ورزش International Sociology of Sport Association(ISSA) در سال 1995 و جامعه امریکای شمالی جامعه شناسی ورزش در سال 1978 بنیان نهاده شده اند.

ولی جامعه شناسی ورزش به عنوان رشته ای به نسبت نوین در دهه 80 و 90 قرن بیستم به منزله رشته جانبی علم ورزش و جامعه شناسی در اتریش پذیرش یافت و بصورت تخصصی بدان پراخته شد.

جامعه شناسی ورزش را می توان مطالعة کنش متقابل مشارکت کنندگان ورزش اعم از ورزشکار ، مربیان و هواداران و سازمان اجتماعی دانست . هدف از این علم تولید دانشی است که برای تفسیر ، فهم و تبیین الگوهای رفتار انسانی و حل مسائل انسان در فعالیت های ورزشی مفید باشد . تبیین جامعه شناختی ورزش نوعی آگاهی است که به کنش ورزشی با توجه به مسائل عمومی می نگرد . رفتار پرخاشگرانه و یا انحراف آمیز استفاده از داروهای غیر مجاز و یا ضعف انگیز و اساساً ناکامی در میدان های ورزشی بخشی می تواند حاصل عوامل روانی باشد و بخشی پیامد ساختار تیم یا سازمان ورزشی باشد .
به عبارتی ناشی از تنظیماتی باشد که سازمان ورزشی در جامعه تدارک دیده است . جامعه شناسی ورزش علت هایی را جست و جو می کند که ورای آگاهی و تجربیات بازیکنان ، مربیان و حتی نگرش تک سبب بین کارشناسان ورزشی است .