مملکته:. رادیکال نمی‌بینیم؛ با خانم‌های مامور نمی‌توان به آزادی رسید. علی کربلایی

مملکته:
رادیکال نمی‌بینیم؛ با خانم‌های مامور نمی‌توان به آزادی رسید
علی کربلایی
یک – حضور این بانوان در ورزشگاه آزادی نه در راستای فشارهای وزیر محترم ورزش بوده و نه نهادهای مرتبط با آن. واقع‌بینانه نگاه کنیم می‌بینیم تنها نهادی که برای حضور بانوان در ورزشگاه‌ها فشار آورد کنفدراسیون جهانی والیبال بود که با تهدیدی سفت و سخت ما را مجبور کرد بالاخره عده‌ای خانم را به ورزشگاه راه بدهیم. نیک می‌دانیم اگر چنین تهدیدی نبود امروز همین تعداد محدود خانم‌های دکوری هم در ورزشگاه حضور نداشتند. اگر بنا بود این خانم‌ها حضور نداشته باشند، کلا باید قید میزبانی را می‌زدیم و با محرومیت‌های جدی و طولانی‌ مدت مواجه می‌شدیم.
دو – عدم حضور بانوان در ورزشگاه‌ها ضد نظم اجتماعیست. حضور گزینشی و نمایشی آنها هم به همین شکل. رهبر معظم انقلاب بارها بر دموکرات بودن کشور تاکید کرده و انتخابات اخیر را نمادی از دموکراسی در ایران دانست. یکی از گفتمان‌های اصلی این انتخابات مساله حقوق بانوان بود. رئیس جمهور در مدت‌زمان انتخابات بارها وعده تحقق کامل و اجرا شدن منشور حقوق شهروندی را داد و یکی از دلایل گرویدن جوانان به ایشان همین مساله بود. می‌دانیم که یکی از ارکان سنجش دموکراسی، آزادی و حقوق برابر زنان نسبت به مردان است.
سه – ما در مورد بدیهی‌ترین حقوق مردم صحبت می‌کنیم. اینکه بخواهیم بانوان در ورزشگاه‌ها حضور داشته باشند به‌خودی خود خواسته عجیبیست و در جامعه مدرن ایران اصلا نباید این مساله مطرح شود، اما حالا که بنابر شرایط مطرح شده واقعا نباید به حداقل‌ها راضی بود. رضایت به حداقل‌ها سرانجام خوبی ندارد.
چهار – گفتمانی که فرهاد عشوندی با نوشتن یادداشتش نماینده‌ آن شده این روزها در فضای مجازی بسیار پرکار است. اینکه هواداران رئیس جمهور از او تقاضای تحقق وعده‌هایش را دارند و عده‌ای دیگر از هواداران رئیس جمهور دیگران را به سکوت فرا می‌خوانند و می‌گویند رادیکال برخورد نکنید. ولله که حق ورود بانوان به ورزشگاه خواسته رادیکالی نیست. مثل اینکه از رئیس جمهور تقاضای اجرای بی‌چون‌وچرای قانون اساسی را داریم و به رادیکال بودن محکوم می‌شویم. این نگاه بسیار آسیب‌زاست. رضایت به حداقل‌ها ما را در شرایط فعلی نگه نمی‌دارد، بلکه ما را به عقب هول می‌دهد. هرگز خواسته ما این نبوده که عده‌ای خانم نمایشی در سالن والیبال حاضر باشند، و اتفاقا این موضوع را به‌نوعی عقب‌گرد می‌دانیم.
پنج – حالا که در یک کشور آزاد زندگی می‌کنیم و می‌توانیم خواسته‌های خود را بدون هیچ هزینه‌ای فریاد بزنیم، چرا به این حضور بانوان نمایشی و دکوری معترض نباشیم؟ چرا به‌حضور مبصر برای همین بانوان نمایشی معترض نباشیم؟ سواستفاده نمی‌کنیم؛ چرا از رئیس جمهور نخواهیم همه‌چیز مانند روزهای انتخابات باشد؟ خود رئیس جمهور هم که در اولین نشست خبری‌اش بعد از انتخابات همین را می‌خواست، حالا اگر ما هم این را بخواهیم رادیکال می‌شویم؟
شش – بازهم باید در مورد آسییب‌زا بودن عدم حضور بانوان در ورزشگاه‌ها صحبت کرد. اگر وضعیت همین‌طور پیش برود، زنان در جرم و جنایت از مردها جلو خواهند زد؛ چون کمتر دیده می‌شوند. حقشان داده نمی¬‌شود و این تل‌انبارشدن¬‌ها، یک توده بسیار خطرناکی از نداشته‌ها و سرکوب‌های اجتماعی را به‌وجود می‌آورد که از آن به عنوان جِرم بحرانی یاد می‌شود. با حضور زنان در ورزشگاه‌ها، به شما قول می‌دهم که اوضاع دگرگون خواهد شد. ما اگر به این اصل باور داشته باشیم، هرگز به حضور دکوری بانوان دل خوش نمی‌کنیم و انتقاد به این وضعیت را رادیکالیسم نمی‌بینیم.