‍.. 🌷سرود دلکش پارسی کجاست؟ 🌷 …ای‌ شعر پارسی‌!

‍ #ادبیات

🌷سرودِ دلکشِ پارسی کجاست؟🌷


ای‌ شعرِ پارسی‌! که‌ بدین‌ روزت‌ افکند؟
کاندر تو کس‌ نظر نکند جُز به‌ ریشخند

ای‌ خفته‌ خوار بر ورقِ روزنامه‌ها!
زار و زبون‌، ذلیل‌ و زمین‌گیر و مستمند

نه‌ شور و حال‌ و عاطفه‌، نه‌ جادویِ کلام‌
نی‌ رمزی‌ از زمانه‌ و نی‌ پاره‌ای‌ ز پند

نه‌ رقص‌ واژه‌ها، نه‌ سماعِ خوشِ حروف‌
نه‌ پیچ‌ و تابِ معنی‌، بر لفظِ چون‌ سمند

یارب‌ کجا شد آن‌ فَرّ و فَرمانروایی‌ات
از نافِ نیـل‌ تا لبِ‌ رودِ هیـرمنـد ؟

یارب‌ چه‌ بود آن‌ که‌ دلِ شرق‌ می‌تپید
با هر سرودِ دِلکِشت‌ از دجله‌ تا زرند؟

فردوسی‌ات‌ به‌ صخره‌ی‌ سُتوارِ واژه‌ها
مـعمارِ باسـتانیِ آن‌ کاخِ سـربلند

ملاّحِ چین‌، سروده‌‌ی سعدی‌، ترانه‌ داشت‌
آواز برکشـیده‌ بر آن ‌ نیـلگون‌ پرند

روزی‌ که‌ پای کوبانْ رومی‌ فکنده‌ بود
صیدِ ستاره‌گان‌ را در کهکشان‌ کمند

از شوقِ هر سروده‌‌ی حافظ‌ به‌ مُلکِ فارس‌
نبضِ زمانه‌ می‌زد، از روم‌ تا خُـجَند

فرسنگ‌های‌ فاصله‌، از مصر تا به‌ چین‌
کوته‌ شدی‌ به‌ معجزِ یک‌ مصرعِ بلند

اکنون‌ میانِ شاعر و فرزند و همسرش‌
پیوند برقرار نیاری‌ به‌ چون‌ و چند

زیبد کزین‌ ترقّیِ معکوس‌ در زمان‌
از بهرِ چشمْ زخم‌، بر آتش‌ نهی‌ سپند!

کاین‌ گونه‌ ناتوان‌ شدی‌ اندر لباسِ‌ نثر
بی‌ قُرب‌تر ز پشکلِ گاوان‌ و گوسپند

جیغ‌ بنفش‌ آمد و گوش‌ زمانه‌ را
آکند از مزخرف‌ و آزَرد زین‌ گزند

جای‌ بـهار و ایرج‌ و پروینِ جـاودان‌
جای‌ فروغ‌ و سهراب‌ و امیّدِ ارجمند

بگرفت‌ یافه‌های‌ گروهی‌ گزافه‌گوی‌
کَلْپَتره‌های‌ جمعی‌ در جهلِ خود به‌ بند

آبشخورِ تو بود، هماره‌ ضمیرِ خلق‌
از روزگارِ "گاهان‌" وز روزگارِ "زند"

و‌اکنون‌ سخنورانت‌ یک‌ "سطر"خویش‌ را
در یادِ خود ندارند از زهـر تا به‌ قـند

در حیرتم‌ ز خاتمه‌‌ی شومت‌، ای‌ عزیز!
ای‌ شعرِ پارسی‌ که‌ بدین‌ روزت‌ افکند؟


استاد #محمد‌رضا_شفیعی‌کدکنی

( مجله‌ی بخارا، اسفند ۸۷ )

@taft_Iran