✅ بحرانی به عظمت ابتذال. (درباره‌ی شورای اسلامی، دیدار نمایندگان و خانم). 🖋 پوریا ‌نیا

✅ بحرانی به عظمت ابتذال
(درباره ی #مجلس شورای اسلامی،دیدار نمایندگان و خانم #موگرینی )
🖋 پوریا #صداقت‌نیا
(کارشناس پژوهشگری علوم اجتماعی)

📍 در طی این سی و هشت سال،در جامعه مسیری را در پیش گرفته ایم که نه تنها باعث پیشرفتمان نشده،بلکه پسرفت چشمگیری را شاهد بوده ایم.ما هر روز در مطبوعات و اخبار از افول شخصیت اجتماعی،نابودی ارزش ها و بی اخلاقی جامعه می خوانیم و می شنویم.این مسئله علل متفاوتی دارد:عدم آموزش مناسب،عدم تعهد اخلاقی،توهم خودبرتر پنداری،نبود یک سیستم نظارتی دقیق و صحیح و....
اما پرسش اساسی این است اگر خود قانون گذاران و برنامه ریزان در یک نظام و در یک جامعه دچار انحطاط اخلاقی باشند آنگاه چه باید گفت و چه باید کرد؟
تقریبا همه ی ما عکس های دیروز نمایندگان مجلس را در حال حرص و ولع برای سلفی گرفتن با خانم موگرینی دیده ایم.حتی برخی از نمایندگان با دوربین پشتی گوشی از خود خانم موگرینی عکس گرفتند که همین کار،این عمل را از عکس یادگاری گرفتن نیز فراتر می برد.اما چرا قانونگذارانی که سخت ترین قوانین را علیه جامعه و رفتارهای شخصی افراد تنظیم می کنند خودشان برخلاف آن را انجام می دهند و به هیچ قانونی پاسخگو نیستند؟چرا اصولاً چیزهایی می گویند و قوانینی می نویسند که خودشان به آن عمل نمی کنند؟و چرا چیزی متفاوت از آنچه می گویند نشان می دهند؟
برای بررسی رفتارشان به تحلیل نمایشی اروینگ گافمن رجوع می کنم.
گافمن در تحلیل نمایشی به نمای شخص اشاره می‌نماید. وی نمای شخصی را به قیافه و منش تقسیم می‌کند. قیافه (Appearance) شامل آن چیزهایی می‌شود که منزلت اجتماعی نمایش‌گر را به حضار نشان می‌دهد (برای مثال، لباس روحانیت نماینده ی مجلس و پیشانی پینه بسته در اثر عبادات طولانی). منش (Manner)، به حضار یادآور می‌شود که چه نوع نقشی را باید از یک نمایش‌گر در یک موقعیت معین انتظار داشته باشند (برای مثال، سبک و طرز رفتار با اخلاق و مطابق موازین اسلامی که شخص داعیه ی آن را دارد). منش عجولانه و منش صبورانه، دو نوع اجرای نقش کاملاً متفاوت را نشان می‌دهند. عموماً انتظار آن است که قیافه و منش با یکدیگر همخوانی داشته باشند.
مناطق روی صحنه و پشت صحنه (On-Stage and Back-Stage Performances)؛گافمن در قیاس صحنه نمایش با کنش متقابل اجتماعی، تا آنجا که می‌تواند جلو می‌رود و می‌گوید: در هر کنش متقابلی یک جلوی صحنه وجود دارد که با پیش‌صحنه اجرای تئاتری قرینه است. مناطق جلوی صحنه موقعیت‌های اجتماعی یا برخوردهایی هستند که در آن افراد نقش‌های رسمی یا دارای اسلوب را بازی می‌کنند. بازیگران صحنه تئاتر و نیز زندگی اجتماعی، هر دو به حفظ ظاهر، لباس مناسب پوشیدن و وسایل صحنه‌آرایی علاقمندند. وانگهی، در هر دو اجرا، یک نوع پشت صحنه‌ وجود دارد که افراد می‌توانند وسایل و اسباب لازم برای نمایش را مهیا می‌کنند و خود را برای کنش متقابل در محیط‌های رسمی‌تر آماده می‌سازند. مناطق پشت صحنه شبیه پشت صحنه یک تئاتر، یا فعالیت‌های مربوط به فیلم‌برداری در زمانی است که دوربین خاموش است. مردم هنگامی که کاملاً در پشت صحنه هستند، می‌توانند آسوده باشند و احساسات و رفتارهایی را که به‌هنگام حضور در روی ‌صحنه کنترل می‌کنند، آزادانه ابراز کنند.

چیزی که گافمن در اینجا مطرح می کند یک قاعده ی کلی است،طبق این الگو همه چیز در پشت صحنه و جلو صحنه اتفاق می افتد.در این صورت دریافت حقیقت کنش‌گر سخت است و معمولا آنها چیزی رتبه نمایش می گذارند که واقعیت ندارد،این همان چیزی است که مذهب به آن «ریا» می گوید.
اما دریافت حقیقت پشت صحنه ی کنش‌گر آنچنان هم دست نیافتنی نیست،برای پی بردن به حقیقت کنش‌گر باید به چیزی که من آن را «نشانه های رفتاری» می نامم توجه کرد.«نشانه های رفتاری» شامل هر عملی اعم از «گفتار،عمل،لغزش کلامی،کنش های ناگهانی» و امثال آن هاست.
مسئله ای که دیروز در مجلس شورای اسلامی خودنمایی کرد یک اتفاق ساده نبود،یک واقعیت اجتماعی بود،این مسئله حقیقت مسئولین و قانونگذارانی را برملا کرد که داعیه ی اصلاح و قانون دارند ولی خودشان بیش از هر کس نیازمند اصلاح و قانون اند.این مسئله نمایانگر ابتذال در سطح وسیع آن است.نمایانگر حرص و ولع مسئولینی است که بر جهان پیرامون لعن و نفرین می فرستند و با افتادن یک روسری فریاد وامصیبتا سر می دهند،اما خود چون در شرایط قرار می گیرند شدیداً از آن استقبال می کنند و منویات درون خود را به نمایش می گذارند.قانون گذاری که خود پایبند به آن نباشد امنیت جامعه را هدف قرار می دهد.

#نویسنده_مهمان

🌐جامعه‌شناسی علامه
@Atu_Sociology