✅ تحصن معلمان به مثابه سیاست امید!.. ✍ مهران صولتی

✅ تحصن معلمان به مثابه سیاست امید!

✍ مهران صولتی

🔹 تحصن دو روزه معلمان کشور اگر چه در مقایسه با تحصن های دهه هشتاد کم فروغ تر برگذار شد ولی با استقبال بسیار بیشتری از سوی جامعه مدنی مواجه گردید. جدا از همدلی پاره ای خانواده ها با این اقدام، حمایت وسیع شبکه های اجتماعی و محافل دانشجویی نقطه عطفی برای این حرکت محسوب می شود. پیشتر از این معلمان در مظان این اتهام بودند که با تحصن های خود به دانش آموزان و آینده آن ها بی اعتنا بوده و صرفا خواسته های خود را مهم می شمارند. اما اکنون گویا داستان متفاوت است. می توان اقبال اخیر به اعتصاب کامیون داران و تحصن معلمان را به دلیل وضعیت متفاوت جامعه دانست. ایران در مقطع کنونی با مجموعه ای از بحران ها و درمانده گی ها مواجه است. ناامیدی ها و نارضایتی ها با یکدیگر پیوندی وثیق یافته و ناشنوایی سیستماتیک حکومت در شنیدن صدای اعتراضات و تغییر سیاست های خود، احساس استیصال را به یک اپیدمی تبدیل کرده است. در چنین وضعیتی تپیدن نبض جامعه با تحرکاتی از قبیل اعتصاب و تحصن می تواند کورسوی امیدی در این شب های ظلمانی تلقی شود. از همین رو شاهد اقبال و همدلی کم سابقه جامعه با چنین اقداماتی هستیم. دمیدن سیاست امید در شرایطی که اصلاح طلبی در معنای متعارف آن با بن بستی انکار ناپذیر مواجه شده است. اگر چه سیاست پیوندی ذاتی با امید دارد و به معنای ممکن کردن نا ممکن ها و گشودن بن بست ها تلقی می شود ولی واقعیت این است که تجربه سیاست ورزی ناکام دو دهه اخیر مردم را دچار حس درجازدگی غریبی ساخته است. در چنین شرایطی فقط برآمدن جنبش های اجتماعی می تواند سیر مرگ تدریجی جامعه را متوقف سازد. روشن است که شکل گیری این جنبش ها باید حول مطالباتی مشترک شکل گیرد. از میان همه خواست های معلمان، شاید بتوان دو مطالبه؛ " لزوم جلوگیری از گسترش کالایی و خصوصی شدن آموزش و پرورش" و " کنترل روند فزاینده آسیب های اجتماعی" می تواند به خواست مشترک جنبش های اجتماعی تبدیل شود. متاسفانه تلاش دولت روحانی برای کاهش تصدی گری دولت در آموزش و پرورش نه تنها موجبات افزایش کارآمدی این نظام را فراهم نیاورده بلکه در عمل به تعطیل شدن اصل سی ام قانون اساسی مبنی بر لزوم رایگان بودن تحصیل تا انتهای دوره متوسطه انجامیده است. از سوی دیگر بی اعتنایی نظام آموزشی نسبت به نقش موثر و الهام بخش معلمان در مدارس باعث بیگانگی دانش آموزان و معلمان از اهداف آموزش و پرورش، و رشد تصاعدی آسیب های اجتماعی شده است. با ناکامی " سیاست دولت محور" که تلاش می کرد با جایگزینی متخصصان در نهادهای انتخابی، موجبات تغییر سیاست ها از طریق اخذ تصمیم های کارشناسی را فراهم آورد اکنون شاهد رجوع مجدد به جامعه مدنی و تلاش برای بازسازی آن از طریق اتخاذ" سیاست جامعه محور" هستیم. اینجا است که حضور روشنفکران برای گشودن افق های نوین فراروی جامعه ایرانی اهمیتی مضاعف می یابد. در شرایطی که غلبه فردگرایی منفعت طلبانه، سقوط سرمایه اجتماعی و افول اعتماد عمومی، زیست اجتماعی را با پریشانی ها و آشفتگی هایی مواجه ساخته است روشنفکران می توانند با نوسازی حیات جمعی، پیام آور امید برای شهروندان ایرانی باشند. جامعه برای باور کردن امید نیازمند به هم پیوستن تن های فردی و به نمایش گذاشتن یک فیگور جمعی است. تبلور مقاومت در برابر فشارهایی که شهروندان را به درون و ارضای امیال شخصی خود فرا می خوانند. اینجا است که تحصن معلمان اهمیت می یابد!


#تحصن_معلمان
#سیاست_امید

🌐شبکه جامعه شناسی علامه

@Atu_sociology