✅فرصت هایی که سوخت.. ✍🏻فردین علیخواه/جامعه شناس

✅فرصت هایی که سوخت

✍🏻فردین علیخواه/جامعه شناس

📍تعدادی از دانشجویانم در گوشه ای از راهروی دانشکده دور یک گوشی تلفن همراه حلقه زده اند و در حال تماشای صفحه نمایش آن هستند. احوالپرسی می کنم و از آنها می پرسم به چه چیزی نگاه می کنند؟ می گویند به برنامه یکی از شبکه های ماهواره ای فارسی زبان در مناسبت شب یلدا. می پرسم: مگر امکان تماشای برنامه ها از طریق گوشی وجود دارد؟ مگر سایت این شبکه ها مسدود نیست؟ درباره اپلیکیشنی توضیح می دهند که از طریق آن به راحتی می توان به تماشای شبکه های مختلف ماهواره ای در هر نقطه و مکانی پرداخت. با هیجان برایم توضیح می دهند که اگر ضبط ماشینم بلوتوث داشته باشد چگونه می توانم همه رادیوهای جهان را در ماشین و موقع رانندگی گوش کنم. راستش را بخواهید من هم کمی هیجان زده می شوم!

قانون ممنوعیت استفاده از تجهیزات دریافت شبکه های ماهواره ای(دیش و رسیور) در سال 1373 به تصویت مجلس شورای اسلامی وقت رسید. در آن زمان نمایندگان مجلس به دو گروه موافق و مخالف تقسیم شده بودند. گروه مخالف این قانون معتقد بودند که با رشد تکنولوژی در سال های آتی، این ممنوعیت در عمل فایده ای نخواهد داشت و در آینده دریافت شبکه های ماهواره ای دیگر از طریق دیش نخواهد بود. آنان به تجربه ممنوعیت دستگاه ویدئو اشاره می کردند که چند سال قبل از آن، پس از سال ها برخورد خشن با دارندگان آن، در نهایت توسط نهادهای رسمی کشور پذیرفته شده بود.

قانون ممنوعیت استفاده از تجهیزات دریافت شبکه های ماهواره ای(دیش و رسیور) علیرغم همه این استدلال ها، در نهایت به تصویب مجلس رسید. در این سال ها همان تجربه ویدئو تکرار شد و هر از گاهی دیش ها به شیوه ها و تکنیک های مختلف از پشت بام منازل جمع شد ولی تماشای شبکه های ماهواره نه تنها کاهش نیافت بلکه طبق اعتراف مسئولان، افزایش نیز یافت.

ای کاش از تجربه ویدئو و ماهواره درس بگیریم و ممنوعیت، اولین و شاید مهم ترین پاسخ ما به تکنولوژی های جدید و پدیده های جدید اجتماعی نباشد.

#جامعه

🌐شبکه جامعه‌شناسی علامه
@Atu_sociology