🔸 ظهور شهروندی شبکه‌ای و محو شهروندی اجتماعی سیاسی در ایران!. 🖋 ابوذر قاسمی نژاد

🔸 ظهور شهروندی شبکه ای و محو شهروندی اجتماعی سیاسی در ایران!
🖋 ابوذر قاسمی نژاد

📍 امروزه فضای مجازی به بخشی از زندگی روزمره در کشورهای در حال توسعه، من جمله کشور ما تبدیل شده است. فضای مجازی تحقق عینی فشردگی زمان و مکان است و روابط را از حالت توده وار (face to face) به حالتی سرشار از تهیج و به زعم بودریار فراواقعیت تبدیل کرده است. دیگران انتزاعی در فضای مجازی از زندگی قائم به اجتماع دور شده و به زندگی قائم به خود رو آورده و از این طریق نوعی خلوت گرایی و فراغت را برای خود ایجاد میکنند که امکان دوستی از راه دور و جزایری از سبک های مختلف زندگی را برای آنها ایجاد میکند. این شبکه ها با ایجاد فرهنگ های شناور، منجر به فروپاشی فرهنگ والا و در عوض تعمیق فرهنگ توده وارو روزمره شده اند، چون هم دسترسی به آنها سخت نیست و هم در بسیاری از فضاهای عمیقا مجازی (مثل گروههایی که غیر علمی هستند و اعضا کمترین اطلاعات ممکنی از سایر اعضا دارند) افراد را از قشرها و طبقات گوناگون در یک سطح قرار میدهند و از این طریق به تبادل اطلاعات (اغلب سرگرم کننده و ناپایدار که فاقد عمق و احساس واقعی هستند) میپردازند. این پدیده جدایی از پیامدهای منفی ان، به ظهور شهروندان شبکه ای در کشور ما تبدیل شده است که به دلیل ناتوانی دولت در کنترل تام بر این شبکه ها (چون در برخی مواقع خود مانعی برای تحقق انواع مختلف شهروندی در فضای عینی است)، گروههای فشار و شبکه های مدنی فعال و مثبتی (هرچند ضعیف) نیز ایجاد کرده است. افزون بر این با تبادل حرف های ناگفته در روابط عینی اجتماعی، به محلی برای ازادسازی عواطف و استعمارزدایی از ذهن تبدیل شده اند و در برخی از موارد نیز نوعی شب زنده داری تکنولوژیکی را بر کاربران تحمیل کرده اند.در بیشتر موارد کاربران برای فرار از چشم چرانی مهیج سایر کاربران به فعالسازی گزینه last seen recently روی اورده اند تا هراس بنیادین ناشی از حضور دائمی خود در فضای مجازی، را با اطمینان خاطر به فراموشی سپرده و برای خود نوعی حصار ایمنی ایجاد کنند تا فرسودگی و فشار عاطفی ناشی از دیده شدن توسط دیگران را پنهان سازند.
پناه بردن به فضای مجازی (برای تبادل علم!، اطلاعات، سرگرمی ها، اخبار) که تا حد زیادی نشان دهنده بیم ها، ارزوها و امیدهای ماست و به بخشی از زندگی عادی مردم ما تبدیل شده، با نارضایتی های فروخوردة مدنی بی ارتباط نیست؛ گرچه خود این فضا به کاربر فرصت میدهد که بدون محدودیتهای فضای واقعی اندکی در دنیای خود پپرسه بزند و لذتی هم ببرد! به هر حال،شاهد همزیستی شکننده واقعیت و مجاز، فرد و جامعه، جامعه و دولت، و از همه مهمتر عمق احساس واقعی و عشق سیال مجازی در جامعه کاذب شبکه ایی امروز ایران هستیم: انسان ایرانی فردیت خود را از طریق شهروندی شبکه ای می جوید که این امری خطرناک است.

🌐 شبکه جامعه‌شناسی علامه
@Atu_Sociology