✅ ۱۲ شرط که آموزش و پرورش را به تولید و تقویت سرمایه اجتماعی می‌رساند

✅ ۱۲ شرط که آموزش و پرورش را به تولید و تقویت سرمایه اجتماعی می رساند

✍ دکتر عبدالله صلواتی، پژوهشگر و مدرس دانشگاه

فوکویاما گفته: «مستقیم ترین راه دولت برای سرمایه گذاری در تولید سرمایه اجتماعی از طریق آموزش و پرورش است. زیرا آموزش و پرورش به مردم کمک می کند تا مهارت اجتماعی را بیاموزند و با هنجارها و قوانین جامعه درگیر شوند»
مهارت های اجتماعی در آموزش و پرورش با متون درسی حافظه محور و بمباران پی در پی اطلاعات متولد نمی شوند؛ مهارت اجتماعی برای پیدایش و تقویت نیازمند برنامه های غیررسمی است؛ مهارت های اجتماعی در زمین ورزش مدرسه، در کافی شاپ ها و غذاخوری های محیط علمی، در راهروها، در اردو، خلاصه در بیرون از محوطة کلاس شکل می گیرد.

اگر برنامه های درسی یکسره معطوف به کلاسهای درس باشند کمتر شاهد رشد مهارت های اجتماعی و زندگی خواهیم بود. همچنین، گفتنی است: مهارتهای اجتماعی با روابط وجودی پدید می آیند نه با بخشنامه های مکرر و توصیه که در روابط اقتدارمحور نضج می گیرند. مهارت های اجتماعی در تعاملات و چگونه سخن گفتن متولد می شوند نه در سخن و شعار.

آموزش و پرورش از آنجاکه می تواند منابع فراوانی را فعال کند و به مردم قدرت دهد تا به اهداف توسعه دست یابند یا اهداف توسعه ای را بهتر محقق کنند سرمایه ای است از فلز اجتماعی.

در سرمایه اجتماعی، پارامترهای اخلاقی متنوعی وجود دارند همانند انصاف، خیرخواهی، صداقت، گذشت، وفای به عهد، صراحت در بیان و.. که یکی از محصول های اساسی آن اعتماد است و اعتماد رکن جدی سرمایه اقتصادی و سرمایه فرهنگی است جایی که اعتماد نباشد سرمایه از آن جا رخت بر می بندد و به جایی کوچ می کند که اعتماد باشد.
🔸آموزش و پرورش هر کشور می تواند به کارخانه عظیم تولید سرمایه بیانجامد اگر:

1) اگر نگاه شوم فیزیکال از سر آموزش و پرورش برداشته شود و همه چیز به امور ظاهری و فیزیکی و فرمی فروکاست نیابد

2) اگر آموزش و پرورش را به مثابه مصرف کننده نبینیم

3) اگر نگاه اگزیستانسیال به آموزش و پرورش داشته باشیم و در پی این نگاه به پرورش انسان های فرهیخته و اخلاقی و صاحب مهارتهای اجتماعی و حساس به دردهای اجتماعی بکوشیم نه تولید ماشین های دانا

4) اگر توسعه را سرلوحه کارهای ریز و درشت آن قرار دهیم

5) اگر در پس هر تلاش آن، نگاه تمدنی حاکم باشد

6) اگر تکنیک و فنآوری را بت نکنیم و به ایده ها و علوم انسانی هم بها دهیم

7) اگر معلمان را ابژه نکنیم و آنها را انسان هایی بدانیم که انسان می پرورند نه ماشین های کارگزار

8) اگر دلشوره تحقق پارامترهای اخلاقی، حداقل به اندازه فراگیری محفوظات و یادگیری تکنیک ها مهم باشد

9) اگر به جای تأکید بر ظواهر دانش، پشت صحنه های دانش، چارچوب های دانشی و تحلیل ها برای مان اهمیت داشته باشد

10) اگر بجای خوشامد گفتن به کنکور در ابتدایی، به پرورش انسان هایی با مهارت اجتماعی و اخلاقی و شتاب دهنده به توسعه بیاندیشیم

11) اگر بجای اعتماد به بخشنامه ها و «اداری» زدگی و دلخوش کردن به «خروجی آماری و کاغذی» به «دستاوردها» و «روابط انسانی» به مثابه سرمایه نگاه کنیم

12) اگر بجای مقوله «انفعال» بدنبال مقوله «فعل» باشیم یعنی بجای «گزاره ها»، «تفکر» و بجای «حافظه های قوی»، «انسان های خلّاق» در فهرست دستاوردها قرار گیرند.

آموزش و پرورش ما تا جایی که توانسته این پارامترها را محقق کند به عنوان یکی از بازوهای قوی دولت در تولید سرمایه اجتماعی بوده است و هر گاه سیاست گزاران ما از این پارامترها دور شوند عملاً یکی از مهم ترین کارخانه مولّد سرمایه اجتماعی را به راحتی غیرفعال و زمین گیر می کنند و در پی این زمین گیری، باید شاهد کم فروغ شدن فرهنگ و رکود اقتصادی باشیم.

🔰از کانال تربیت و توسعه

#جامعه

🌐رسانه، شمایید
👈اگر نظرتان را جلب کرد، با دوستانتان به اشتراک بگذارید.
🌐جامعه‌شناسی علامه
https://t.me/joinchat/AAAAAD-FIxZ3dXAZ8P6lvw