‌✅ زنان هراس‌آور نیستند. 🖋 مهتاب علی نژاد. کارشناسی ارشد جامعه‌شناسی

‌✅ زنان هراس‌آور نیستند
🖋 مهتاب علی نژاد
کارشناسی ارشد جامعه‌شناسی

📍لیست امید برای انتخابات شورای شهر مشهد، لیست نسبتا پر و پیمانی بود. در انتخابات مشهد هم اگر چه مشهدی‌های لیست امید نتیجه‌ی ریاست جمهوری را به اصول‌گرایان باختند اما در انتخابات شورای شهر، اصلاح‌طلبان برنده از میدان بیرون آمدند. حال از میان آن لیست بلند بالای امید شورای شهر، به روایتی فقط دو مرد و به روایتی دیگر پنج مرد به حمایت از زنان نادیده گرفته شده و دعوت نشده به مراسم افتتاحیه ، از مشارکت در مراسم اجتناب نموده‌اند. به گمانم برای دومین کلان‌شهر کشور و لیست اصلاح‌طلبانی با آن مدعا، تعداد مردان حمایت‌کننده از نظر کمیت، خجل‌کننده باشد. اگر چه قوت قلب است شنیدن صدای حمایت آنان. بی‌شک روزی فرا می‌رسد که حضور زنان امری عادی تلقی شود این را می‌توان از تجربه‌ی تاریخ فهمید. روزی که به قول معروف «زمستان تمام شود و روی‌سیاهی‌اش برای زغال بماند». اما جدای از این‌ها اصلاح‌طلبان و اصول‌گرایان در نوع کنش برابر زن‌هراسی چه تفاوتی دارند؟ آیا ما متوجه هستیم که این میزان زن‌هراسی در یک جامعه چه عواقبی برای ذهنیت و سبک جامعه‌پذیری زنان نسل بعدی دارد؟!! و نسل‌های تحت پرورش زنان، چه واکنش‌هایی را ممکن است در آینده نزدیک در برابر کل جامعه بروز دهند؟!! جامعه‌ای که هر گاه نیاز به افزایش نیروی انسانی دارد زنان را می‌بیند، مثل انقلاب، جنگ، انواع انتخابات. بله زنان را می‌بیند اما صرفا در کسوت پیاده نظام و نه بیشتر چرا که هرگاه زمان گزینش جایگاه مدیریتی می‌رسد، زنان را نه برای مقام وزارت، که بر جایگاه معاونت می‌نشاند. جامعه‌ای که در هجوم اطلاعات و ارتباطات جهانی و متعاقب آن افزایش آگاهی از وضعیت زنان در سراسر جهان، هنوز هم اهمیت محوری زن را نپذیرفته است و به‌جای کیک شکلاتی، آبنبات چوبی را به زنان می‌بخشد. این جامعه هنوز در تفهم قدرت سیاسانه‌ی زنان ناتوان است که به‌نوعی تیشه برداشته است و بر ریشه خود می‌زند. آن هم در حالی‌که دانش تاریخی و فرایند تغییرات نشان می‌دهد که زنان به میادین قدرت راه خواهند یافت. تأخیر در مصالحه با زنان یک جامعه به‌جای زن‌هراسی، آسیب اجتماعی را متوجه چه کسانی خواهد کرد؟ متوجه دشمن خارجی یا نیروی داخلی؟!! البته در این میان، ایرادی هم بر جامعه زنان این جامعه وارد است؛ این‌که مطالبه‌گری به میزان کافی در عرصه فعالیت اجتماعی ندارند. صرفا با افزایش حضور زنان در دانشگاه‌ها یا افزایش کم‌رنگ جایگاه‌های شغلی رده پایین، احساس افتخار می‌کنند، بعد همین می‌شود که یک خانم با گرفتن یک میز در یک باجه بانک یا امور اداری احساس خدایی می‌کند و با کمترین دانش و عدم تغییر بینش، به‌جای ارتقای کیفیت ذهنیت‌اش، درگیر حاشیه‌های شغلی می‌شود و یادش می‌رود که پتانسیل بالقوه‌ای دارد که رهایش کرده است. نگاه ابزاری به زنان در واقع صرفا جنسی نیست. همان چیزی که در جامعه ما بسیار در نکوهش جوامع توسعه‌یافته در مواجهه با زنان، از آن بهره‌برداری شده است. در جامعه ایران هم استفاده ابزاری از زنان به سبک و سیاق مضاعفی بارها تکرار شده است. پیش‌تر هم مثال زدم نظیر رخدادهای انقلاب و جنگ و انتخابات. این ذهنیت در فرهنگ ایرانی ریشه دار است و پر دامنه و حتی در مواردی کثیر، از سوی زنان هم بصورت آگاهانه و ناآگاهانه بازتولید و بعضا ترویج می‌شود. امروزه واقعا نیاز مبرم است که زنان ایرانی تفهم کنند که ذهن هم اندازه‌ی جسم برای یک زن به‌عنوان یک انسان، حائز اهمیت است و نیاز به نگهداری و پرورش و بازاندیشی دارد. فرهنگ برای تغییر نیاز به تعامل مستمر و مفید همه نیروهای اجتماعی دارد. در فیلم «نگار» که این‌روزها اکران سینماهاست در دیالوگی که بین نقش‌های قدرت برتر در سناریو رد و بدل می‌شود، چنین گفته شد: «زن وسیله ست نه هدف. اینو یادت باشه». این دیالوگ برگرفته از همین فرهنگ است. زنان، مردان، وسیله‌ها، اهداف، اگر چه در عرصه قدرت تعریف شده هستند اما بهتر آن است که نیاز جامعه ایران بر اساس موقعیت‌های کنونی در تعامل با جهان پیرامون در نظر گرفته شود. در واقع زنان آن نیروی اجتماعی نیستند که قدرت مردان را تهدید کنند. نیرویی نیستند که هراس را به‌وجود آورند، زنان اگر درست و به موقع و شایسته دیده شوند، نیرویی سازنده هستند و نه سوزاننده. آن‌چه در واقع تهدید کننده‌ی نیروهای اجتماعی است، رکود ذهنی و تعمدهای نابخردانه در ترویج‌های نابخردانه است. زنان هراس‌آور نیستند. آنان را تبدیل به نیروی هراس‌آور در نسل بعدی نکنیم.

#نویسنده_مهمان

🌐جامعه‌شناسی علامه
@Atu_Sociology