✅حراج کالای هنری.. ✍فرهاد قنبری.. فروش تابلوهای سهراب سپهری با قیمت پنج میلیاردی خبر تازه‌ای نیست

✅حراج کالای هنری

✍فرهاد قنبری

فروش تابلوهای سهراب سپهری با قیمت پنج میلیاردی خبر تازه ای نیست. در سالهای گذشته نیز در حراج تهران تابلوهای او با قیمت های بالایی به فروش رفته بود. البته فروش آثار هنری معروف با قیمت بالا در دنیا امر رایجی است و بسیاری از ثروتمندان جهانی برای داشتن تابلوها و آثار هنری معروف حاضر به پرداخت مبالغ بسیار بالایی هستند.
چندی پیش خبری منتشر شد مبنی بر اینکه محمد بن سلمان شاهزاده عربستان یکی از تابلوهای داوینچی را با قیمت چهارصد و پنجاه میلیون دلار خریداری کرده است.
بسیاری از تابلوهای ونگوک، رافائل یا بسیاری از نقاشان برجسته جهانی با قیمت های بسیار بالایی در حراجی ها به فروش می رسند.

سوال که در ذهن ایجاد می شود این است که چرا عده ای حاضر به پرداخت چنین ارقام بالایی برای خرید یک تابلو نقاشی یا مجسمه هستند؟ آن هم تابلو یا آثار افرادی که در زمان حیات شان کسی وقع آنچنانی بر آنها نمی نهاد.

برخی از خریداران این کالاهای هنری نه خود تابلو بلکه " نشانه" آن را خریداری می کنند.
ما در مرحله ای از سرمایه داری قرار داریم که وسایل و کالاهای مصرفی مان را از طریق اینکه چه " نشانه" ای دارند معنا می بخشیم. در اینجا خریدار تابلوی سهراب سپهری یا داوینچی نه یک تابلوی نقاشی زیبا که از لحاظ هنری در بهترین شکل پردازش شده بلکه "نشانه" آن را خریداری می کند. خریدار این تابلوها نشانه هایی مبنی بر هنرشناسی، فرهنگ والا، تمایز با عامه مردم و امثالهم را می خرد. او می خواهد با خرید این کالا در واقع خود "هنر" هنرمند را خریداری کرده و به همگان نشان دهد که هنرمند هر میزان والا و دست نیافتنی باشد من قادر به خریداری و تملک آن هستم.
آنچه بر دیوار خانه خریدار این کالای فرهنگی نقش می بنند نه یک تابلوی سهراب سپهری بلکه پنج میلیارد تومان پول قاب شده است. او با این کار می خواهد این مفهوم را برساند که من چنین ثروتی را دارا هستم که می توانم پنج میلیارد تومان را قاب کرده و بر دیوار بچسبانم.
نشانه ای که خریدار این کالای هنری به جامعه هنری می دهد این است که در عصر سرمایه داری نه ذات هنری کالا بلکه پول است که ارزش آن را مشخص می کند. پولی که می تواند داوینچی، ونگوک ، سهراب سپهری یا هر هنرمند دیگری را از هنر تهی کرده و به یک تابلوی بی مفهوم در گوشه خانه ای اعیانی تبدیل کند.

قربانی اصلی چنین معامله های بی رحمانه ای آثار هنری و هنرمندان بزرگ تاریخ هستند.
سهراب سپهری، ونسان ونگوگ یا بسیاری از هنرمندان برجسته ملی و جهانی زندگی بسیار ساده و سختی داشته اند. نمونه اعلای آنها ونگوک است که در طول حیات سی و هفت ساله خود فقط یکی از تابلوهایش به فروش رسید و همه عمر در رنج و فقر و با کمک برادرش زندگی کرد و در نهایت با شلیک گلوله ای به زندگی خود پایان داد...
همه این هنرمندان و آثارشان امروز به کالای "تهی از هنر"ی تبدیل شده اند که در خانه های دلالان ، شاهزادگان فاسد، مفسدان اقتصادی و مافیاهای بزرگ بین المللی دست به دست می چرخند..

🌐شبکه جامعه شناسی علامه
@Atu_sociology