✍🏻مسئولیت زدایی از شورای صنفی، خطری که زیست دانشجویی ما را تهدید می‌کند

✍🏻مسئولیت زدایی از شورای صنفی، خطری که زیست دانشجویی ما را تهدید می کند

در روزگاری که دست تجاوزگر سرمایه به ساحت آموزش درازاست. شاهد افزایش پذیرش دانشجویان شبانه، راه اندازی و گسترش پردیس های بین المللی و تبدیل دانشگاه به بازارآزاد خرید و فروش مدارک دانشگاهی هستیم. از سوی دیگر مسئله بومی گزینی است که امروزه پذیرش در آن به 70 درصد بومی و 30 درصد غیر بومي مي رسد؛ که باعث عمیق تر شدن شکاف مرکز و پیرامون می شود و تبعيضات گسترده همچون پذیرش جنسیتی و روند سريع پولی سازی دانشگاه و... که در نتیجه تمامی این سیاست های اخذ شده فقط 7 درصد تمامی دانشجویان کشور از آموزش رایگان(نه امکانات رفاهی)برخور دارند. به موجب اين تصميم گیری ها پیشاپیش طیف وسیعی ازطبقه فرودست جامعه که متقاضیان ورود به دانشگاه ها هستند از ورطه آموزش حذف شده اند.

حال دراین وانفسا، با تقلیل رسالت شورای صنفی به دایره ی حل مشکلاتی چون وضعیت سرویس های بهداشتی، غذای سلف، اينترنت و... رو به رو هستيم ؛ مسئولیت زدایی سالیان بسیاری است كه از طرف سیاست گذاران، دولت ها، مجالس، وزرای علوم و مسئولین دانشگاهی پی گرفته شده است همچون نامه اخیر دکتر صدیقی كه مغایر با آیین نامه شوراهای صنفی تلاش کرده است دست شوراهای صنفی را در دفاع از ساحت آموزش ببندد و موازي كارى هاى بسيار برای رخنه کردن این مسئولیت زدایی در دل بدنه دانشجویی و حداقل سازی مطالبات آنان.این روند در تلاش است شورای صنفی را دست اجرایی مسئولین و تبدیل به نهادی محافظه کار کند. تلاشی است برای خاموش نگه داشتن صدای مطالبه گر و طیف محذوف دانشجویان. در شرایطی که فشار های امنیتی و انضباطی بیش از گذشته فعالین صنفی را تهدید میکند، همچون احضارهای اخیر فعالین صنفی علامه طباطبایی، تهران ، بهشتی و.....به کمیته های انضباطی ، مسئلویت زدایی از شورای صنفی جنگ نرمی است نه تنها بر علیه ماهيت اصلى اين شورا بلکه بر علیه زیست دانشجویی ما. ما دانشجویان می بایست با فهم رسالت شورای صنفی، نه تنها در دفاع از شورای صنفی منتخب خود بلکه از زیست دانشجویی خود برآییم.

با باور به آن که مسئولیت زدایی از شوراهای صنفی، در نزد قشر آگاه دانشجویی و فعالین صنفی پیشاپیش شکست خورده است. شورا هاي صنفی میبایست رسالت خود بدانند تا صدای دانشجویان در دفاع از ساحت آموزش و دانشگاه باشند. با اعتقاد به اینکه با پشتوانه ی دانشجویی و با اتحاد با شوراهای صنفی کشور این مهم دست یافتنی است، آنان می بایست با تمام توان در برابر انحلال تام و تمام دانشگاه در بازار و محروم سازی اقشار فرودست جامعه و هرگونه تبعیض مقاومت کنند تا نیل به این مهم گامی برای تامین شرایط رفاهی قشر دانشجو ایجاد شود. شوراهایی صنفی برخلاف سایر تشکل های قدرت ساخته دانشجویی و بنا بر رسالتشان مطالبات شان نبايد محدود به دولت و جناح خاصی و یا نشات گرفته از هيجانات عمومى باشد و نباید فریاد مطالبه گری شان را به نفع هیچ جریان سیاسی مسکوت بگذارند. آنان به عنوان نهادی مستقل از جریان های سیاسی و قدرت گرفته از دل بدنه دانشجویی ، می بایست صدای فریاد مطالبه گر دانشجویانی باشند که در فشار همه جانبه سیاست گذاری های ناعادلانه و محروم سازی سعی در حذفشان دارند. آنان باید پیگیر مطالبات برحق دانشجویان باشند و نگذارند مانند گذاشته هیچ گروه و تشکل سیاسی مانع از تحقق این مطالبات شوند.

https://t.me/senfi_atu_socialUnion

3⃣3⃣