هیچکس نمی‌تواند در تنهایی کاملا انسان باشد. ما یکدیگر را به انسان تبدیل میکنیم

#کتاب

هیچکس نمی تواند در تنهایی کاملا انسان باشد.ما یکدیگر را به انسان تبدیل میکنیم.انسانیت به ما منتقل شده است- بیماری مرگبار که اگر به خاطر همجواری همنوعانمان نبود،هرگز به آن گردن نمینهادیم.انسانیت سینه به سینه و از طریق کلمات به ما منتقل شده است،اما حتی قبل از کلمات نیز نگاه ها و نظراندازیها دست اندر کار بوده اند.هنگامی که هنوز با کشف رمز کلمات نوشته شده فاصله ی زیادی داریم،میتوانیم انسانیت را در چشمان والدینمان،یا چشمان کسانی که مراقب مان هستند بخوانیم.این نگاه ها عشق،نگرانی،ملامت یا ریشخند را بیان میکنند.به عبارت دیگر،آنچه در آن چشمها میبینیم معنا دارند.آنها ما را از جایگاه طبیعی ناچیزمان بر می کشند و به مرتبه ی پر قدر انسانی تبدیل میکنند. تزوتان تودورف،نویسنده ی معاصری که با بیشترین حساسیت به این موضوع توجه کرده است،میگوید:
کودک چشمان مادر خویش را جست و جو میکند،نه فقط به این دلیل که مادر خواهد آمد و به او غذا د آرامش خواهد داد،بلکه به دلیل این واقعیت که مادر به او می‌نگرد و ستایشی حیات بخش نثارش میکند:در واقع کودک وجود خود را تایید میکند. والدین و کودک چنان که گویی اهمیت این لحظه را درک کرده باشند-گرچه اینطور نیست-میتوانند زمانی دراز به چشمان یکدیگر نگاه کنند.چنین عملی در مورد بزرگسالان کاملا استثنایی است؛آنها وقتی بیش از ده ثانیه به چشمان یکدیگر نگاه کنند،از دو حال خارج نیست:یا میخواهند با یکدیگر بجنگند یا عشق بازی کنند.

#فرناندو_سوتر
ترجمه: #عباس_مخبر
کتاب:پرسش های زندگی
نشر:طرح نو

#کتاب_بخوانیم
@atu_sociology
http://tlgrm.me/atu_sociology