🔰 تحمل بدون اعتراض بحران. 🖋 رحیم زایرکعبه | دکترای جامعه‌شناسی

🔰 تحمل بدون اعتراض بحران
🖋 رحیم زایرکعبه | دکترای جامعه‌شناسی

معمولا یک فرض اساسی وجود دارد مبنی بر اینکه اگر وضعیت اجتماعی خصوصا وضعیت اقتصادی یک جامعه به وضعیت بحرانی یا خارج از حد نرمال برسد؛ آن گاه اعتراضات اجتماعی شکل گرفته و در نتیجه دولت را تسلیم مردم می سازد. اما تجربه وضعیت فلاکت بار اقتصادی در ونزوئلا که ابرتورمی یک میلیون درصدی را تجربه می کند، نشان داد که این فرض چندان هم درست نیست. لذا این سوال اساسی مطرح می شود که چرا با وجود وضعیت فلاکت بار در ونزوئلا، اعتراضات جمعی توسعه نیافت و موجب تغییر وضعیت نشد؟ در پاسخ به این سوال، دو دلیل می توان ارایه کرد:

اولا "بحرانی" بودن وضعیت، مفهومی کش‌دار هست. به این معنی که آن چیزی که مردم در زمان عادی آن را بحران دانسته و آن را زمینه ساز اوج نارضایتی ها می دانند، در زمان بحران، مردم راضی می شوند که وضعیت بحرانی‌شان به وضعیتی بدتر از بحران نرسد. به این ترتیب وضعیت بحرانی به خاطر وضعیت بدتر از بحران تحمل گردیده، در نتیجه اعتراضات جمعی شکل نمی گیرد.

ثانیا وضعیت بحرانی جامعه موجب می شود که مردم احساس کنند که با انجام اعتراضات نه تنها مشکلی حل نمی شود بلکه مشکلی به مشکلات جامعه اضافه می گردد. چنانکه مخالفان مادرو رییس جمهور ونزوئلا هر گونه راهی چون پيوستن به گروه‌هاي اپوزيسيون، تظاهرات مسالمت‌آميز، راي به مخالفان، خشونت و تلاش براي برگزاري همه‌پرسي انجام دادند، اما هر یک از آنها توسط مادورو سرکوب گردید. بنابراین مردم ونزوئلا به ناامیدی عمیقی دچار شدند که بر اساس آن به این تصور دست یافتند که وضعیت جامعه چنان غیرقابل کنترل هست که هیچ کسی یا نیرویی قادر به بهبود امور نیست و در نتیجه باید منتظر باشند تا معجزه ای رخ دهد.

#نویسنده_مهمان

🌐 شبکه جامعه‌شناسی علامه
@Atu_Sociology