▫️ «آسیب‌شناسی روند مطالبه‌گری در ایران». گفت‌وگوی سپیده پیری با دکتر حسین ابوالحسن تنهایی

▫️ «آسیب‌شناسی روند مطالبه‌گری در ایران»
گفت‌وگوی سپیده پیری با دکتر حسین ابوالحسن تنهایی

🔸اغتشاش نیست، آشوب نیست؛ حساسیت اجتماعی و پیگیری نسبت به حقوق مدنی و اجتماعی است. «مطالبه‌گران» چشمان تیزبین جامعه‌اند. آمده‌اند حق‌شان را طلب کنند. جامعه مطالبه‌گر حیات دارد و پویا است. طلب می‌کند و پاسخ می‌خواهد. با این نشانه‌ها می‌توان گفت جامعه ایران در چند سال اخیر الگوهای مختلفی از مطالبه‌گری را تجربه کرده است که غفلت از آن به گسترش برخی بیماری‌های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی منجر شده است. ایران با دکتر حسین ابوالحسن تنهایی، جامعه‌شناس و مدرس دانشگاه گفت‌وگویی انجام داده‌ است. او معتقد است «گفتمان مطالبه‌گری» در جامعه ایران شکل گرفته اما واکنش بی‌پاسخی یا بد پاسخی مسئولان در قبال کنش‌های مدنی مردم، آرایش الگوی مطالبه‌گری را از رویکرد «صنفی» به «سیاسی» تغییر داده است.

🔸 مطالبه‌گری یعنی چه؟
من اصطلاح «مطالبه‌گری» را بر اساس پارادایم تفسیرگرایی ساختم که در حقیقت یادگار استادم پروفسور «هربرت بلومر» مؤسس دستگاه نظری کنش متقابل نمادی است. به ‌این معنا، مطالبه‌گری نوعی «کنش پیوسته» است. یعنی مردم در موقعیتی قرار می‌گیرند و بعد تحلیل می‌کنند؛ به اصطلاح یک احتساب عملگرایانه اتفاق می‌افتد. یعنی عناصر یک موقعیت را مردم سبک سنگین می‌کنند و در ترازو می‌گذارند. آن چیزی که داده‌اند و آن چیزی که ستانده‌اند را بررسی می‌کنند تا ببینند کدام حقوق‌شان عقب مانده است.
من مطالبه‌گری را در ۷ نوع دسته‌بندی می‌کنم. مطالبه‌گریِ ۱- صنفی ۲- قومی و نژادی، ۳- هویتی، ۴- دینی، ۵- ملی، ۶- سیاسی و ۷- جنسیتی. مثلاً مسائلی که زنان دنبال می‌کنند در گروه مطالبه‌گری جنسیتی قرار می‌گیرد یا مسائلی که مربوط می‌شود به جریان چیدمان قدرت یا سلسله مراتب قدرت یا انتخاب‌ها و کنش‌های سیاسی جزو مطالبه‌گری سیاسی تعریف می‌شود. اما آنچه در بررسی روند مطالبه‌گری در جامعه ایران از سال ۹۵ تاکنون می‌‌توان دریافت این است که در آغاز، مطالبه‌گری مردم ما، صنفی بود که اکنون هم دامنه آن در حال فراگیر شدن است.
📌 برای مطالعه ادامه متن، Instant View را فشار دهید.
engare.net/ref/33

🌐شبکه جامعه شناسی علامه
@Atu_sociology