افزایش تامین مالی بانکها از دهه ۷۰

افزایش تامین مالی بانکها از دهه ۷۰

افزایش تامین مالی بانکها از دهه 70

منابع پایه پولی شامل «خالص بدهی دولت به بانک مرکزی»، «خالص دارایی خارجی بانک مرکزی» (عمدتاً فروش ارز نفت توسط دولت به بانک مرکزی) و «استقراض بانکها از بانک مرکزی» است. بطور ساده پایۀ پولی (با تأکید بر واقعیات اقتصاد ایران) زمانی رشد می‌کند که بانک مرکزی «دولت» یا «بانکها» را تأمین مالی می‌کند (گرفتن پول توسط دولت به شکل استقراض مستقیم یا تبدیل ارز به ریال است).

این واقعیت بطور ساده بدان علت است که نهادهایی که با بانک مرکزی رابطۀ مالی دارند منحصر در «دولت» و «بانکها» هستند و لذا پول دولت و بانکها، پایه پولی یعنی پول بانک مرکزی است. از این رو پایه پولی به عنوان یک مفهوم بدهی-اعتبار (مانند سایر انواع پول مدرن که ماهیت بدهی دارد) زمانی رشد می‌کند که طرف‌های بانک مرکزی (دولت و بانکها) از او پول گرفته و در معنای عام به او بدهکار شوند.

آمارهای بانک مرکزی نشان میدهد روند تامین مالی بانکها توسط بانک مرکزی نه تنها در دهه 90، بلکه از اوائل دهه 70 رو به افزایش بوده است.