نخستین کانال تخصصی روابط بینالملل - معرفی کتاب و مقاله - اطلاعرسانی برنامه‌های تخصصی و همایشها - تحلیل و تفسیر آخرین تحولات منطقهای و جهانی - ارائهی تحلیلهای مرتبط با تحولات روز مطالب مندرج، تنها «بازتاب» اخبار است نه نظر گردانندگان کانال.
🌍 گفته‌های از وهوایی، سی سال پیش و امروز..۲۳ ژوئن ۱۹۸۸، در یک روز آفتابی و بسیار داغ در واشینگتن دی سی، جیمز هنسن در برابر کمیسیو
🌍 گفته‌های #جیمز_هنسن از #تغییرات_آب‌وهوایی، سی سال پیش و امروز
۲۳ ژوئن ۱۹۸۸، در یک روز آفتابی و بسیار داغ در واشینگتن دی سی، جیمز هنسن در برابر کمیسیون سنای آمریکا اظهار داشت: « اثرات گلخانه‌ای در جهان مشهود است. و از همین امروز باعث تغییر در آب و‌هوا می‌شود» در آن زمان، هنسن رئیس بخش مطالعات فضاییِ انستیتو گدار در ناسا بود و گرچه این شهادت او در کمیسیون سنا قطعا نخستین هشدار رسمی در زمینه «اثرات گلخانه‌ای» نبود (در سال ۱۹۶۵ گزارشی از «تغییرات قابل سنجش و آشکاری در آب و هوا» طی دهه‌های آتی به دست لیندن جانسن رسید)، اما نخستین هشداری بود که در رسانه‌ها انعکاس یافت. تایمز این خبر را همراه با نموداری از میانگین افزایش دمای زمین در درازمدت تیتر اول کرد.
هفته آخر ژوئن امسال سی‌اُمین سالگرد اظهارات هنسن بود. در سه دهه اخیر، نزدیک به نیمی از یخ‌های قطب شمال ذوب شده، اقیانوس‌ها اسیدی شده‌اند، بخش بزرگی از غرب آمریکا در آتش سوخته، مرکز منهتن، جنوب فلوریدا، هیوستن و نیواورلئان سیل آمده و میانگین دمای هوا همچنان بالا می‌رود. گروهی از دانشمندان در مجله نِیچِر ماه ژوئن گزارش دادند که میزان ذوب یخ‌های قطب جنوب در دهه اخیر سه برابر شده؛ و چنان که در واشینگتن پست درج شد «اگر این روند ادامه یابد، جهان با مشکلی بسیار جدی روبرو خواهد شد.» (اگر کل قطب جنوب ذوب شود، ارتفاع دریاهای جهان تا شصت متر افزایش خواهد یافت؛ اگر تنها بخش غربی قطب جنوب که آسیب‌پذیرتر است ذوب شود ارتفاع دریاها تا ۳ متر افزایش خواهد یافت.) بنا بر گزارشی در نشریه “سایِنتیست ریپورتِر” نیز بخش اعظم قدیمی‌ترین درخت‌های بائوباب در آفریقا احتمالا به علت افزایش دما از میان رفته‌اند، و در ماه مه پژوهشگران گفتند که میزان در حال افزایش دی اکسید کربن از میزان مواد مغذی موجود در برنج که بی‌شک مهم‌ترین ماده غذایی در جهان می‌باشد، کاسته است. با این وجود واشینگتن چشم خود را به روی این مشکل بسته یا شاید بدتر از آن، تمایلی به هیچگونه اقدام پیشگیرانه از خود نشان نمی‌دهد. چطور چنین چیزی ممکن است؟
هنسن هم‌اکنون هفتاد و هفت سال دارد و از ناسا بازنشسته شده است. او اخیرا در گفتگویی با خبرگزاری آسوشیتدپرس اظهار داشت افسوس می‌خورد که نمی‌تواند «این مسئله را برای عموم کاملا روشن کند.» بسیاری از دانشمندان حوزه آب و هوا نیز به همین ترتیب معتقدند که قادر نیستند اطلاعات کافی در اختیار عموم مردم بگذارند و در نتیجه ده‌ها وب‌سایت و چندین سازمان خاص ایجاد شده است تا در ایجاد ارتباط بهتر به همگان یاری رسانند.
در سال ۱۹۸۸، تقریبا تنها اطلاعات موجود در زمینه تغییرات آب و هوایی در مقاله‌های خشک علمی و آکادمیک یافت می‌شد. سال بعد بیل مک‌کیبِن، “پایان طبیعت”، نخستین کتاب در این باره را برای مخاطب عام منتشر کرد: از آن زمان تاکنون، کتاب‌های زیادی برای مشتاقان در این زمینه به چاپ رسیده است؛ از جمله کتاب‌های کودک، کتاب‌های کُمیک و حتی کتاب‌های نقاشی. در عین حال تعداد بی‌شماری مقاله در نشریات، برنامه‌های تلویزیونی و فیلم‌های مستند در این باره در دسترس همگان قرار گرفته است. و از همه مهم‌تر اینکه تغییرات آب و هوایی کاملا مشهود است. لازم نیست کسی چیزی بخواند، یا برنامه‌ای ببیند یا احیانا درباره آن چیزی بشنود؛ در بسیاری از نقاط جهان، کافی است به اطراف خود نگاهی بیندازید. برای مثال، جنوب غربی آمریکا در چنان خشکسالی به سر می‌برد که صرفه‌جویی در مصرف آب الزامی است و ورود به بسیاری از جنگل‌های ملی ممنوع شده است. دیکی آرنت، رئیس بخش کنترل وضعیت آب و هوای مرکز ملی سرپرستی اقیانوس ها و اتمسفر در اَشویل کارولینای جنوبی اخیرا در گفتگویی با آسوشیتدپرس گفت: «سی سال پیش شاید این قضیه برای ما مثل قطاری بود که از دور به طرف‌مان می‌آمد. امروز آن قطار وسط اتاق نشیمن خانه‌مان است.»
حال، به جای آنکه این سالگرد را برای شکایت از نقصان و ناکارآمدی دانشمندان حوزه آب و هوا به کار بریم، پیشنهاد می‌کنم بیاییم موفقیت‌هایشان را جشن بگیریم - شاید “جشن گرفتن” واژه درستی نباشد، بگوییم موفقیت‌هایشان را “به جا آوریم”. سی سال پیش آنان با ریاست هنسن پیش بینی‌های خود را ارائه کردند و اغلب آن پیش‌بینی‌ها فوق‌العاده دقیق بوده است. اینکه ما، عموم مردم، نتوانسته‌ایم بر اساس آنها کار کنیم، بیشتر عملکرد ما را زیر سوال می‌برد تا ایشان.
اتفاقا سال پیش برای یک پروژه با هنسن مصاحبه کردم. از او پرسیدم آیا پیامی برای جوانان دارد. گفت: «ساده بگویم، متاسفم که چنین منجلابی از خود به جا می‌گذاریم.» آیا می‌توان پیامی روشن‌تر از این تصور کرد؟
الیزابت کولبرت از سال ۱۹۹۹ برای نیویورکر می‌نویسد. او برنده جایزه بخش غیرداستانی پولیتزر ۲۰۱۵ است.
🔗 https://www.newyorker.com/news/daily-comment/listening-to-james-hansen-on-climate-change-thirty-years-ago-and-now