• زیست‌سیاست ژست و بدن نورولوژیک (بخش نخست). • پاسی والیاهو. • علی جمشیدی

• زیست‌سیاست ژست و بدن نورولوژیک (بخش نخست)
• پاسی والیاهو
• علی جمشیدی

▪️▫️▪️▫️▪️▫️

ژست، از این‌سو، در ذات می‌تواند مفهومی سیاسی تلقی گردد و برایِ آگامبن تقلایی است به هر جهت، تا هم‌زمانیِ میمونِ [تبلورِ] سینما را با ساخت سوژه مدرن ارج نهد. اگر سینما کارگرِ ژست‌هاست - برای نمونه از فیلم‌های رقت‌برانگیز و فریبنده‌ی جورج ملیس تا ملودرام‌های ترحم‌برانگیز دیوید وارگریفیث- آن‌را می‌توان سویه‌ای از انسان‌شناسی قلمداد نمود که بر سر امکان‌های تجربه‌ورزی و فردگرایی چانه می‌زند. از خلال چنین نگره‌ای، در این مقاله هدف بر آن است که تبارِ سینما به میانجیِ روان‌پزشکی و ایضن شیوه‌های درمان در اواخرِ قرن نوزدهم میلادی و اوانِ قرن بیستم مورد بررسی قرار گیرد. در چنین خوانشی از سینما [و به قسمی نسبت تصویر و حرکت] است که می‌توان مکانیسمی شناختی‌ تعریف کرد و تولیدِ ژست در مرزِ لغزنده ی امرعادی (غیرپاتولوژیک)- پاتولوژیک و انسانی-حیوانی را ردیابی نمود. از این روست که سینما قدم در شناختِ رسالتی سیاسیِ نهاده تا در زمانه‌ی سیاست‌ورزی - که به استخراج و مدیریت ظرفیت‌های معاش و عافیت‌اندیشی در سوژه تمرکز دارد- جهانِ عدم قطعیتِ در آدمی را کشف نماید.

@Kajhnegaristan

▪️▫️▪️▫️▪️▫️

متن کامل این یادداشت را در وبسایت نهست بخوانید:

http://www.nhst.ir/1397/08/06/cinema/4944/