✍ پویا ایمانی …

#یادداشت
✍ پویا ایمانی



🔶ساده است: هرجا به ژست های پوک میستیک و عرفانی برخوردید بدانید صندوقچه ی قدرت دقیقن همانجا پنهان شده.عقل در مواجهه با منشاء قدسی و مبهم قدرت از دلیل آوری عاجز است. ولی چون نمی تواند به عاطفه، هیجان، منفعت طلبی،حماقت و غیره و غیره مهار بزند، سر از وادی راز در می آورد. از آن جماعت مشنگی که چون نتوانستند بی رودربایستی به دری نجف آبادی رای بدهند اسم خودشان را گذاشتند "شمع های زنده در باد" تا این مترجم حراف نارسیسیستی که با لحن صوفیان تذکره الاولیاء رای ندهندگان را به "خدا"(راز/قدرت) حواله می کند و بعد خیلی ننر زبان در کام می کشد، شما می توانید یک بسته ی کامل امر قدسی -یعنی گم-باشد، فاجعه هم روی زمین هرروزه خواهد شد. قدرت حاکم آن آهن ربایی ست که وقتی نیروها را به سمت خود می کشد به جامه ی عرفان و راز ملبس شان می کند: شمع،شهید،حواله به خدا... . پشت همه یک کلمه بخوانید: حاکمیت.

و دو کلمه با آقای مترجم:کسانی که به "خدا" حوالت شان می دهید عمری ست عریان در معرض قدرت حاکم مطلق یا همان خدای شما قرار دارند. چیزی که به حال خود یا به "امان خدا" رها شده، به معنی دقیق کلمه "رها" نشده، برعکس، برهنه در معرض قدرت حاکم قرار گرفته. وقتی کسی یا چیزی را abandon می کنید معنی اش این است که او را تسلیم قدرت حاکم می کنید، یعنی به [a] طرد و منع [ban] می سپاریدش. وانهادن اصلا کردوکار حاکمیت است.
اتیمولوژی abandon هم دقیقا موید همین معنی ست.... .


بار بعد که خواستید با یک جمله طومار رقیب را درهم بپیچید و مثل نره مردهای بی اعتنای وسترن در افق ناپدید شوید اقلا در انتخابات کلمات بیشتر دقت کنید!


@Kajhnegaristan