قرن ۲۱: زمانی برای «دلقک بازی». ✍ فرزام پروا …چو انسان را نباشد فضل و احسان

قرن 21: زمانی برای "دلقک بازی"
✍ فرزام پروا


چو انسان را نباشد فضل و احسان
چه فرق از آدمی تا نقش دیوار

احتمالا در زمانه سعدی، خاطر شیخ اجل را دلقکی انسان نما آزرده بوده، و او آن شخص را در شعر خود به نقش دیوار تشبیه کرده است: موجودیتی که فقط ظاهری است، و گوشت و خون و باطنی ندارد. در زمانه آزمند ما، که ارزش آدمی، نه با فضل و احسان، که با انباشت پول و انباشت اطلاعات جعلی و انباشت مناصب و مقامات و فضاها و روابط مجازی و توخالی و انباشت اجناس پوچی که با تبلیغات در ذهن ساده لوحان ارزش یافته، و همینطور با انباشت دیگر زباله های مدرن نسبت پیدا کرده، دیگر "نقش دیوار" یک استثناء نیست، حکم و قانون است. وقتی دانشگاه که محل عنصر ظریف و لطیف و دیریابی به نام دانش است، تبدیل به "داعشگاه" می شود، دیگر تکلیف بقیه جاها مشخص است. در زمانه ای که فرمان فرامن تبدیل شده به جمله امری "لذت ببر!" (لکان) ، و تمدنی که می بایست در برابر لذت جویی سدی قرار می داد، چپه و معکوس شده، اگر غیر از نقش بازی کردن مشغله دیگری در آدمیان پیدا کردید واقعا نوبر است و جای تعجب دارد. لطفا اگر دیدید، مرا هم خبر دار کنید!
این است که در این زمانه، "تهدید" به خودکشی ابزاری برای یک جوان می شود تا از خانواده و اطرافیان باجگیری و آنها را تلکه کند. تمایل "ظاهری" به تغییر جنسیت برای پسری که در یک خانواده سنتی بزرگ شده، ابزاری می شود تا بتواند به قدرتمندترین وسیله پدرش را ضربه فنی کند و پشتش را به خاک برساند. (این پدیده ایست که بارها به ویژه در جنوب ایران شاهد بوده ام). در خواست روانکاوی از طرف کسی صورت می گیرد که انتظار دارد برای حرف زدن از او خواهش کنند و فکر می کند با صرف آمدنش عطیه بزرگی به جهان روانکاوی تقدیم کرده است! ازدواج "ظاهری" پوششی می شود برای روابط پنهانی با کارفرما بلافاصله پس از ازدواج و بالا رفتن دو پله یکی از پلکان ترقی! هم خوابگی پنهانی، حد اعلای هنر شمرده می شود! (در قرن بیست و یکم، هنر "آبیاری"! را بایستی به هنرهای هفتگانه اضافه کرد. البته این در نوع خود پیشرفتی محسوب می شود. ) نقاشی کردن با نقش بازی کردن یکی انگاشته می شود! بازی با کلمات جای زنده ترین زبان، یعنی زبان جوشش و زبان شعر را می گیرد! پولشویی پولهای کثیف نامش می شود سینما! بازی دادن دیگران می شود هنر بازیگری! خراش دادن گوش دیگران و فالش خوانی می شود خوانندگی! کتاب نوشتن با ایده های مسروقه می شود نویسندگی!
بارها پدر و مادرهایی می آیند که می گویند فرزند نوجوانمان تا نه می شنود، بنای پرخاشگری و فحش دادن می گذارد. هر چقدر هم برایشان توضیح می دهی که درمان روانپزشکی جای تربیت را نمی گیرد فایده ای ندارد! اما آیا به راستی فرمان "لذت ببر! " جایی برای تربیت باقی می گذارد؟! لذت بردن یا ژوئی سانس جایی برای اشتیاق باقی می گذارد؟! بچه ها را بایستی بی ادب و بی تربیت و افسار گسیخته بار آورد تا مبادا در هجوم همگانی برای "لذت بردن"، سرشان بی کلاه بماند! جالب است که چنین فاجعه های تربیتی به بدترین شکل آن امروزه به ویژه در خانواده هایی اتفاق می افتد که پدر یا مادر خود پزشک یا روانشناس است! بایستی گفت وای به روزی که بگندد نمک!


@Kajhnegaristan