تک گویی قبل خواب، در حال و هوای دریدای متاخر

تک گویی قبل خواب، در حال و هوای دریدای متاخر
✍ پویا ایمانی


انتوتئولوژی، از همان سرآغاز های یونانی-یهودی تمدن، ماهیتی عمیقا سیاسی داشت؛خیلی ساده به این دلیل که بزرگترین تولیدش، یعنی خدا، عملا چیزی نبود و نیست جز "مطلق شده"ی فیگور حاکم. در واقع، امر مقدس (sacer) معنای دیگری ندارد جز حاکم "جدا" و مفارقی (هم تبار واژه ی عربی-فارسی "مقدس" به جدایی و مفارقت می رسد و هم ریشه ی sacré ی فرانسه و sacred انگلیسی) که در برابر قانون نیست، بالای قانون است، در یک "بیرون" یا "آتوپوس" بی صورت قدیم قرار دارد، پس می تواند قانون را تعطیل و تعلیق کند( نام این تعلیق در الاهیات،"معجزه" است و در قانون شهر، "وضعیت اضطراری"). خدا ipseity تام و مطلق است، اتونوموس یک گوهر و یکپارچه، "یک" نامشتقی که "صفر" ماقبل و "دو" ی مابعدش را پنهان می کند تا شمارش و شرک و شراکت (باهم بودگی)، این نامقدس ترین و ناسوتی ترین و انسانی ترین چیز ممکن،را از میان بردارد و همه چیز را به هم-زمانی (synchrony) محض ipse حوالت دهد. خدای ادیان ابراهیمی تنها مابه ازای نمادین خدای سیاست یا همان حاکم مونارش اتونوموس است. قبل از خدای ادیان باید خدای سیاست را انداخت.


@Kajhnegaristan