✅برگزاری شصتمین جلسه نقد و بررسی آراء قضایی دادگاه تجدیدنظر استان تهران با موضوع زمان خروج فرزند از حضانت والدین

✅برگزاری شصتمین جلسه نقد و بررسی آراء قضایی دادگاه تجدیدنظر استان تهران با موضوع زمان خروج فرزند از حضانت والدين
@lawpress

🔹به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه قوه قضاییه، روز سه شنبه 13 تیرماه 1396 شصتمین جلسه نقد و بررسی آراء قضایی دادگاه های تجدیدنظر استان تهران در سالن ولایت مجتمع امام خمینی ره با موضوع «زمان خروج فرزند از حضانت والدین؛ بلوغ یا رشد؟» با محوریت نقد آراء شعب 24 و 45 دادگاه تجدید نظر استان تهران برگزار گردید.

🔸در این جلسه برخی قضات معتقد بودند فرزند با رسیدن به سن بلوغ از حضانت والدین خود خارج می شود و در نتیجه پس از آن خود او خواهد بود که انتخاب می کند با کدام یک از آنها زندگی کند. با وجود آنکه طرفداران این نظریه قبول داشتند که در قانون، مقررة صریحی دربارة زمان خروج فرزند از حضانت والدین وجود ندارد، مستند آنها ماده 1210 قانون مدنی بود. ماده 1210 قانون مدنی می گوید: « هیچکس را نمی‌توان بعد از رسیدن به سن بلوغ به عنوان جنون یا عدم رشد محجور نمود مگر آنکه عدم رشد یا جنون او ثابت شده باشد». و از طرفی حضانت امر غیر مالی است و مشمول تبصره دو این ماده که تصریح می کند « اموال صغیری را که بالغ شده است در صورتی می‌توان به او داد که رشد او ثابت شده باشد» نیز نیست. در نتیجه پس از رسیدن فرزند به سن بلوغ که مطابق با تبصره یک ماده فوق الذکر « سن بلوغ در پسر پانزده سال تمام و در دختر نه سال تمام قمری است»، دیگر نمی توان او را به زندگی با یکی از والدین مجبور کرد. پس باید نتیجه گرفت که حضانت با رسیدن او به سن بلوغ پایان یافته است.
در مقابل گروه دیگری از قضات معتقد بودند اولا چون مقرره صریحی در قانون برای زمان خروج فرزند از حضانت تعیین نشده است، قانون از این حیث مبهم یا ساکت است و در نتیجه به اقتضای اصل 167 قانون اساسی باید به منابع یا فتاوای معتبر فقهی رجوع نمود و در فقه علاوه بر بلوغ رشد فرزند نیز برای خروج او از حضانت لازم دانسته شده است. به علاوه قانون حمایت از خانواده مصوب 1391 مقرر می دارد « رعایت غبطه و مصلحت کودکان و نوجوانان در کلیه تصمیمات دادگاهها و مقامات اجرائی الزامی است». بنابراین دادگاه باید در تصمیمات خود به گونه ای حکم کند که مصلحت فرزند رعایت شود. در صورت رسیدن دختر به سن 9 سالگی آیا سپردن انتخاب نوع زندگی به او موافق مصلحت اوست در صورتی که او به رشد نرسیده باشد؟ به علاوه به مقتضای تبصره 2 ماده 1210 قانون مدنی، اقامه دعوای مالی مانند نفقه از او پذیرفته نیست. چگونه می توان پذیرفت کسی که اقامه دعوای مالی از او پذیرفته نیست بی نیاز از حضانت والدین خود باشد؟ به علاوه فردی که به سن 9 یا 15 سال رسیده است لزوما از عنوان طفل که در قانون موضوع حضانت واقع شده است خارج نشده است. باید توجه داشت که کنوانسيون حقوق کودک سن 18 سال را برای پایان دروه کودکی تعیین نموده است و ایران نیز به این کنوانسیون پیوسته است. در نتیجه با توجه به آنچه در منابع معتبر فقهی آمده است و با توجه به مناط حضانت در قانون مدنی و قانون حمایت از خانواده که حمایت از خانواده و اعضای آن به خصوص فرزندان آن است، و فلسفه تأسیس حضانت، اکثریت قضات حاضر در جلسه، رأی شعبه 45 دادگاه تجدید نظر استان تهران را که زمان خروج از حضانت را بلوغ همراه با رشد فرزند دانسته بود صحیح دانستند.

✅لينك عضويت در كانال حقوق پرس:👇👇👇
https://telegram.me/lawpress