یکی از آثار شوم و زیان‌بخش حملهٔ اعراب به ایران محو آثار علمی و ادبی این مرز و بوم بود، آنان کلیهٔ کتب به زبان را به عنوان آثار کف
یکی از آثار شوم و زیان‌بخش حملهٔ اعراب به ایران محو آثار علمی و ادبی این مرز و بوم بود ، آنان کلیهٔ کتب به زبان #عجم را به عنوان آثار کفر از میان بردند و بسیاری از کتابخانه های ایران را سوزاندند ، با این همه بعضی از آقایان در این باب تردید دارند و این تردید چه لازم است ؟؟ برای عرب که جز قرآن هیچ سخن را قدر نمیدانست حفظ آن کتب چه فایده داشت ؟؟ پیداست که چنین قومی تا چه حد میتوانست به کتاب و کتابخانه علاقه داشته باشد
دولتشاه سمرقندی می‌نویسد : عبدالله‌طاهر به روزگار خلفای عباسی امیر خراسان بود ، روزی در نیشابور به مسند نشسته بود که شخصی کتابی به تحفه پیش او آورد ، پرسید : چه کتاب است ؟ مرد گفت : حکایت‌هایی است که حکما بنام شاه انوشیروان جمع کرده‌اند و خواندنش مفید افتد ، امیر فرمود : ما مردم قرآن‌خوانیم و جز قرآن و حدیث پیغمبر چیزی نمی‌خوانیم ، سپس فرمود آن کتاب را در آب انداختند و حکم کرد که در قلمرو وی هر جا از عجم کتابی بود جمله را بسوزانند !!
یکی از بهانه‌هایی که عرب برای مبارزه با زبان و خط ایران داشت این نکته بود که خط و زبان #مجوس را مانع نشر و رواج قرآن میشمرد به همین سبب هر جا که در شهر های ایران به کتاب و کتابخانه برخوردند با آنها به مخالفت برخاستند ، در مقابل ایرانیان نیز به تلافی حتی آنان که آیین مسلمانی را پذیرفته بودند تازی را نمی‌آموختند و از اینرو نماز و قرآن را نیز نمی توانستند به عربی بخوانند . در کتاب تاریخ بخارا آمده است : مردم بخارا عربی نخوانستندی آموختن و چون وقت نماز شدی مَردی در پس ایشان بانگ زدی و آنان فقط رکوع و سجود کردندی .
باری بدین گونه بود که کتاب‌هایی که در زمان خود در زمینه‌های پزشکی ، ستاره شناسی و دینی بی‌همتا بودند به دست این سبک‌مغزان افتاد که از جهنم هولناک صحرای عرب پا به بهشت ایران گذارده بودند و آنچه کردند هم در اندازۀ فهم و شعورشان بود و نباید به آنان خُرده گرفت !!
📕 دو قرن سکوت
✍ دکتر عبدالحسین زرینکوب
🌍 @Official_history