افسانه پلنگ و ماه.. در افسانه‌ها امده است که پلنگ را با ماه دشمنی دیرین است
افسانه پلنگ و ماه
پلنگ در ادبیات فارسی غالبا به عنوان مظهر قدرت، شجاعت، سرعت، غرور و کنایه از تندی و خشم، مورد اشاره قرار گرفته است،و همچنین، فردی که تمام نشانه های یک جنگنجو را دارا بوده است،به پلنگ تشبیه می کردند...
در افسانه ها امده است که پلنگ را با ماه دشمنی دیرین است. دشمنی این دو از این رو است که چون پلنگ به بلوغ می رسد و چنگالش زورمند می شود غرور بر او چیره می شود و چشم ان ندارد که چیزی را بالا تر از خود ببیند از اینرو بر بالای بلندترین کوه در ناحیه زندگی خود می رود و سختی و مشقت بسیاری را از سر می گذراند تا در ماه چنگ اندازد و او را بر زمین افکند . اما خود از بلندی فرو می افتد و جان می دهد و این نشان از کبر خود پسندی و غرور دارد...حسین منزوی در این باره آورده است:
خیال خام پلنگ من به سوی ماه جهیدن بود
و ماه را زِ بلندایش،به روی خاك كشیدن بود
پلنگ من،دل مغرورم پرید و پنجه به خالی زد
که عشق،ماه بلند من ورای دست رسیدن بود.
شاعران بزرگی چون فردوسی و سعد و سوزنی سمرقندی و فرخی سیستانی در اشعاشان از پلنگ یاد کرده اند...
کانال تاریخ ایران و جهان
🌍 @history_1