‍ ☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘..۲۷ اسفند سالروز درگذشت عبدالحسین شهنازی

‍ ☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘

۲۷ اسفند سالروز درگذشت عبدالحسین شهنازی

( زاده سال ۱۲۸۴ تهران -- درگذشته ۲۷ اسفند ۱۳۲۷ تهران ) ردیفدان و نوازنده برجسته تار

شهنازی فرزند حسینقلى فراهانی، یکی از راویان بنام ردیف و نوازنده برجسته تار بود و برادر وی نیز میرزاعبداله، یکی دیگر از راویان ردیف بود و سه پسر داشت به نام‌هاى علی‌اکبر، محمدحسن و عبدالحسین. علی‌اکبر که با کوشش فراوان، نوازنده‏‌اى استاد شد و جاى پدر را گرفت. محمدحسن شهنازى نزد برادر خود علی‌اکبر به نواختن تار و شاگردى پرداخت ولى چندى نگذشت که فراگیرى تار را رها کرد و دنبال کار را نگرفت و به مشاغل دیگر روى آورد. اما عبدالحسین شهنازى نزد برادر بزرگ‌تر خود علی‌اکبر کار کرد و پنجه‏‌اى شیرین داشت. او متأسفانه در سال ۱۳۲۷ و در سن ۴۳ سالگی بدرود حیات گفت و جز چند اثر از او چیزى به یادگار نماند. عبدالحسین شهنازى از هنگام تأسیس رادیو، جزو اولین گروه نوازندگانى بود که در رادیو ساز زد و همکارى خود را با ابوالحسن صبا، مرتضى محجوبى، حسن تهرانى، حبیب سماعى و مرتضى نی‌داود آغاز کرد و با خوانندگان برجسته‌ای مانند تاج اصفهانی، ادیب خوانسارى، بدیع‏‌زاده و... به نوازندگى پرداخت. یکى از آثار خوب وى که از او به یادگار مانده، آهنگى با صداى بدیع‏‌زاده است که با شعر زیبا و دل‏‌انگیز «به‌خدا اگر بمیرم که دل از تو برنگیرم / برو اى طبیبم از سر که دوا نمی‌پذیرم» خوانده شده است و دو دیگر ترانه‏‌اى است از رهى معیرى که چنین آغاز مى‏شود «مى اگر، شورافکن اثرى است / چشم تو را تأثیر دگرى است».
از عبدالحسین شهنازی تعداد پانزده صفحه گرامافون باقی مانده است. اولین اثرش در سال ۱۳۰۶ جلوه گل و دو اثر تک نوازی می باشد.
او شش اثر با ادیب خوانساری دارد و چند صفحه با اقبال آذر که حجاز و ابو عطا است و امروزه ملاک و مصدر تدریس آواز می باشد.
شهنازی را سیمرغ قله تار نوازی نامیده اند. ضبط اول آثار او در سال ۱۲۹۱ در سن ۱۴ سالگی او انجام شد،
ضبط دوم ۱۳۰۸ تهران با صدای نکیسا و اقبال آذر می باشد.
شهنازی پنج دستگاه در موسیقی ساخته که به دوره عالی معروف است هم چنین در سال ۱۳۰۹ شانزده روی صفحه با صدای ایران خانم صادقی به ضبط رسانده است.
فرهنگ شریف که خود یکی از برجستگان تارنوازی ایران بود، همیشه از عبدالحسین شهنازی به‌عنوان مهم‌ترین استاد خود یاد می‌کرد.
شریف در نقل خاطره‌ای رفتن به نزد استادش را این‌گونه شرح می‌دهد: «چهارساله بودم که متوجه شدم پدرم نزد علی‌اکبرخان شهنازی آموزش ساز تار می‌بیند و در آن سال‌ها که موسیقی به‌روش سینه‌به‌سینه آموزش داده می‌شد معمولا پیش‌درآمدهای طولانی را به هنرجویان آموزش می‌دادند. یک‌بار که پدرم در حال نواختن یکی از این پیش‌درآمدها بود در حین نواختن، ادامه پیش‌درآمد را فراموش کرد و من بدون مقدمه به پدرم گفتم: آقاجون! ادامه آهنگی که می‌نواختید این طوری است و سپس شروع کردم به خواندن ادامه پیش‌درآمد. پدرم از من خواست ادامه پیش‌درآمد را از ابتدا تا انتها برایش بخوانم و من این کار را بدون هیچ اشتباهی انجام دادم و از آن به بعد حکم ضبط صوت پدرم را ایفا می‌کردم و هر زمانی که دچار مشکل می‌شد از من کمک می‌گرفت. وقتی پدرم متوجه استعداد و علاقه من شد من را به نزد عبدالحسین شهنازی برادر علی‌اکبر شهنازی برد و من این ساز را نزد او فرا گرفتم؛ عبدالحسین شهنازی مهم‌ترین استاد من بود که خیلی زیبا ساز می‌زد به‌طوری‌ که هروقت دست به ساز می‌برد من محو ساز‌‌‌‌‌زدنش می‌شدم.»
عبدالحسین شهنازی در بیست و هفتم اسفند ۱۳۲۷ بر اثر تومور مغزی در گذشت در امامزاده عبدالله تهران دفن است
‎🆔 @bargi_az_tarikh

#برگی_از_تقویم_تاریخ

☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘