‍ ☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘..۲۰ اسفند زادروز نوذر پرنگ

‍ ☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘

۲۰ اسفند زادروز نوذر پرنگ

( زاده ۲۰ اسفند ۱۳۱۶ تهران -- درگذشته ۲۲ امرداد ۱۳۸۵ تهران ) شاعر و ترانه سرا

نوذر پرنگ که نام او بیشتر به خاطر سرودن شعر ترانهٔ مشهور «تولد، تولد، تولدت مبارک!...» شنیده می‌شود، امّا نزد علاقه‌مندان به شعر و ادبیات فارسی، وی به خاطر غزلیات بسیار زیبا و دلپذیری با در هم آمیختن مضامین تازه با مفاهیم کلاسیک سروده‌است، شهرت دارد. او شاعری است که در چندین قالب شعرهای عالی سروده است. قالب‌هایی که او به کار گرفته غزل، مثنوی، چارپاره و شعر نو هستند. او همچنین با مبانی زبان‌شناسی و ریشه‌شناسی واژه آشنائی کامل داشت و در زمینهٔ زبانهای باستانی و زبان پهلوی و اوستایی در آمریکا تحصیل کرده بود.

نامبرده تحصیلات ابتدایی خود را در تهران انجام داد و برای دبیرستان به مدرسهٔ دارالفنون وارد شد. وی همچنین یک سال هم در دبیرستان ابوریحان تحصیل کرد.
«پرنگ» سرودن شعر را از همان دوران دبیرستان آغاز کرد و کم‌کم برخی از اشعارش را برای صفحات ادبیِ نشریاتِ مختلف فرستاد. شعرهای او که به زودی شهرت و محبوبیت برای او به ارمغان آورد، نخستین بار در روزنامه‌های آن زمان و بعدها در صفحهٔ ادبی هفته نامه روشنفکر که «ترانه‌های بهشتی» نام داشت و فریدون مشیری این صفحه را اداره می‌کرد، چاپ شد.
در دهه‌های ۱۳۳۰ و ۴۰ شعرهایش علاوه بر نشریه روشنفکر در ماهنامه سخن نیز چاپ می‌شد و خوانندگان بسیار داشت. او می‌خواست تنها به نام نوذر پرنگ نامیده شود. در نوجوانی و برای طبع‌آزمایی وی ترانه‌سرایی برای خوانندگان مرد و زن رادیو را آغاز کرد و برای خوانندگانی همچون ویگن، پوران، الهه، منوچهر، گوگوش، مهتاب و دیگر هنرمندان، بیش از یکصد ترانه سرود که معروف‌ترین آنها ترانهٔ بسیار مشهور تولدت مبارک (با آهنگی از انوشیروان روحانی که نخستین بار توسط ویگن اجرا شد)، «غروبا که میشه روشن چراغا» (با آهنگ و صدای منوچهر )، اسب سُم طلا (با آهنگ عطاءاله خرم و صدای ویگن) است.
«پرنگ» در سرودن شعرهای کلاسیک (غزل، مثنوی) به اعتقاد صاحب‌نظران سبک منحصر به فرد خود را داشت که از ویژگی‌های این سبک پیوند مضامین معاصر با سبک‌های عراقی و هندی است. وی همچنین از دوران جوانی خویش آشنایی نزدیکی با علی اسفندیاری (نیما یوشیج) پیدا کرد و با او رفت‌وآمد داشت که همین آشنایی موجب شد که وی در عرصهٔ شعر نو نیز به طبع‌آزمایی بپردازد.
در سال ۱۳۴۹ به دعوت برادرش راهی آمریکا شد و در آنجا نخست به تحصیل در رشته ادبیات پرداخت و سپس در دانشگاه رایس در حوزهٔ ادبیات تطبیقی و زبان‌شناسی باستان نیز تحصیل کرد.
حد فاصل سال‌های ۱۳۴۰ تا ۱۳۵۷ موفق‌ترین سال‌های زندگی هنری و ادبی وی بود، چرا که او، بهترین و زیباترین شعرهایش را در همین سال‌ها سرود و در ماهنامهٔ سخن و همین‌طور هفته‌نامه‌هایی همچون روشنفکر، سپید و سیاه، امید ایران، هفته‌نامه فردوسی و ماهنامه سخن منتشر شد.
دربارهٔ سبک و سیاق اشعار کلاسیک و غزلیات «نوذر پرنگ» می‌توان گفت که در شعر او همه چیز صمیمی و بی‌تصنع بود. وی در عین وفادار ماندن به زبان سبک شعر و به‌خصوص غزل فارسی، تکنیک‌های ناب و مدرن سرودن را نیز با مهارت تمام، در لایه‌های زیرین اشعار و غزلیات خویش وارد می‌ساخت و به عبارت بهتر او همواره سعی داشت که زبان کلاسیک غزل را به روز نماید و البته در این سعی موفق هم بود. در زمینهٔ اشعار نو و نیمائیِ او نیز باید گفت شعرهایی که وی به سبک نیما سروده بود، تشویق نیما را برمی‌انگیخت و مورد توجه او قرار می‌گرفت.
تیزبینی حیرت‌انگیز و گرایش‌های پوچ‌گرایانه و نهیلیستی، از ویژگی‌های شاخص اشعار نیمائیِ اوست.
نوذر پرنگ در ۶۹ سالگی درگذشت و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا به خاک سپرده شد.

‎🆔 @bargi_az_tarikh

#برگی_از_تقویم_تاریخ

☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘