☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘..۲۳ امرداد سالروز درگذشت ناصر فرهنگ فر
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۲۳ امرداد سالروز درگذشت ناصر فرهنگ فر
ناصر فرهنگ فر ( زاده ۴ آبان ۱۳۲۶ شهر ری -- درگذشته ۲۳ امرداد ۱۳۷۶ ) نوازنده تنبک
وی از علاقه و استعداد هنری زیادی برخوردار بود و از سن هفت سالگی تنبک می نواخت و چون تنبک نداشت از کوزه های سفالی که مادرش روی آن پوست می کشید ، استفاده می کرد .
اوایل پدرش مخالف تنبک نوازی وی بود و معتقد بود که باید خوشنویسی را ادامه بدهد ولی او بعدها، هم موسیقی و هم خوشنویسی را دنبال کرد و پیشرفت شگرفی داشت و پدرش وقتی استعداد و درخشش او را در زمینه ی موسیقی مشاهده کرد وی را مورد تشویق و ترغیب قرار داد.
پدرش حسینعلی در شهربانی آن زمان خدمت میکرد و برای دل خود تار مینواخت . عمویش حسن ( ملقب به خوشرو ) که از نوازندگان برجسته بود و تنبک را به شیوه رو حوضی ، استادانه می نواخت و همچنین صدایی گرم داشت که معمولا اشعار ضربی را به همراهی تنبک می خواند .
جد مادری وی، میرزا مهدی خوشنویس از خوشنویسان مشهور دوره قاجار بود که از او چند قرآن به خط نسخ به جا مانده است.
ناصر فرهنگ فر تنبک را از محمد ترکمان که از خویشان و شاگردان خوب مرحوم امیر ناصر افتتاح بود فراگرفت و پیشرفت چشمگیری داشت . در سال های بعد در یک مهمانی با استاد تهرانی آشنا شد و اتفاقا به تنبک نوازی پرداخت که در آخر استاد حسین تهرانی به صاحب خانه گفت :( این پسر آینده ی درخشانی دارد ) از همین جا افتخار شاگردی استاد حسین تهرانی برایش فراهم شد و چند جلسه از محضر استاد استفاده کرد.
استاد حسین تهرانی معتقد بود که فرهنگ فر تنبک را خوب می نوازد پس به وی گفت : ( بهتر است برای فراگیری نت نزد محمد اسماعیلی بروی ) سپس فرهنگ فر جهت فرا گرفتن کتاب استاد تهرانی که در آن زمان جزوه دست نویسی بود نزد محمد اسماعیلی رفت .
وی مدتی به توصیه پدرش به انجمن خوشنویسان رفت و نزد استادان سید حسن میرخانی، سید حسین میرخانی، علی اکبر کاوه و غلام حسین امیرخانی به شاگردی پرداخت و تا پایان عمر برای دل خود خوشنویسی میکرد.
از سال ۱۳۴۲ به مرکز حفظ و اشاعه موسیقی رفت و پس از امتحان به عنوان نوازنده و مدرس مشغول به کار شد.
از استادان عبداله دوامی، نور علی برومند، دکتر داریوش صفوت، یوسف فروتن، سعید هرمزی و اصغر بهاری در مورد موسیقی و تصانیف قدیم کسب فیض و گاهی اوقات با این استادان به همنوازی می پرداخت.
از سال ۱۳۵۰ در برنامه ی تلویزیونی هفت شهر عشق و از سال ۱۳۵۱ هر سال در جشن هنر شیراز با دوستان و یارانش به هنرنمایی می پرداخت.
سال ۱۳۵۲ همراه گروه مرکز حفظ و اشاعه به بلژیک رفتند و با گروه باله موریس بژار همکاری کردند که همین برنامه در همان سال در تخت جمشید به نام باله گلستان اجرا شد.
وی از سال ۱۳۵۴ با گروه شیدا به سرپرستی یار دیرین خود محمدرضا لطفی همکاری کرد و برنامه های متعددی در تلویزیون و رادیو مثل گلهای تازه و گلچین هفته اجرا کردند.
در سال ۱۳۵۴ به دعوت رابرت ویلسون کارگردان شهیر آمریکایی به نیویورک رفت و در تیاتر وی به ضرب نوازی زورخانه، ضربی خوانی و آواز پرداخت.
در سال ۱۳۵۶ با تاسیس گروه عارف با این گروه به همکاری پرداخت و تا سال ۱۳۶۳ با تعطیل شدن کانون چاووش کارهای زیبا و جاودانی به سرپرستی دوستان خود حسین علیزاده و پرویز مشکاتیان ارایه کردند.
وی علاوه بر آشنایی به سبک و شیوه های مختلف پیش از ۳۰ سالگی سبکی متمایز و نو در تنبک بنیان نهاد.
صدای تنبک، تکنیک و انگشت گذاری، خلاقیت و بداهه نوازی، تسلط بر ردیف، آواز، ضربی خوانی و ریتم لنگ و آشنایی به اوزان شعری او را متمایز و ممتاز کرده بود.
سرانجام در ۲۳ امرداد ۱۳۷۶ در ۵۰ سالگی چشم از جهان فروبست.
@bargi_az_tarikh
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘