ویژگی‌های پلوتونیوم (قسمت دوم)

ویژگی های پلوتونیوم (قسمت دوم)

پلوتونیوم می تواند با بیشتر فلزات دیگر، آلیاژها و ترکیبات واسطه ای را تشکیل دهد و با برخی از عناصر، ترکیباتی را ایجاد کند. برخی از آلیاژها دارای توانایی اَبَررسانایی هستند و برخی دیگر برای ساخت گلوله های سوخت هسته ای به کار می روند. ترکیبات پلوتونیوم در تعدادی از رنگ ها به کار می روند که این بستگی به حالت اکسیداسیون دارد. در محلول های آبی، پنج حالت یونی ظرفیتی وجود دارد.

ترکیبات آلی ساخته شده از پلوتونیوم برای جداسازی، باز- فرآوری و خالص سازی، اهمیت بسیاری دارند.

پلوتونیوم به همراه سایر عناصری که عدد اتمی آنها بیشتر از عدد اتمی اورانیوم است، دارای خطرات پرتوزایی هستند و کار کردن با آن باید همراه با تجهیزات تخصصی و اقدامات احتیاطی باشد. مطالعات جانوری نشان داده است که تنها چند میلیگرم از پلوتونیوم به ازای هر کیلوگرم از بافت بدن جانور، خاصیت کشندگی دارد.

شگفت آور است که پلوتونیوم به آهنربا نمی چسبد. به مدت چندین دهه، دانشمندان شگفت زده بودند که چرا این عنصر به مانند سایر فلزات گروه خودش عمل نمی کند. اکنون پژوهشگران فهمیده اند که "مغناطیس از دست رفته" متعلق به این فلز، در کجا پنهان شده است و الکترون های لایه بیرونی این فلز ناگزیر هستند که رفتاری همراه با گیجی از خود بروز دهند. طبق پژوهشی که به تازگی انجام شده است، برخلاف سایر فلزات که در حالت عادی، در لایه های بیرونی خودشان تعداد معینی الکترون دارند، پلوتونیوم می تواند در آن لایه ها، چهار، پنج یا شش الکترون داشته باشد.

تعداد متغیرِ الکترون های لایه بیرونی، این موضوع را توضیح می دهد که چرا پلوتونیوم حالت مغناطیسی ندارد: برای داشتن اتمی که در برابر آهنربا از خود واکنش نشان بدهد، الکترون های جفت نشده در لایه بیرونی، باید در یک میدان مغناطیسی منظم شوند...