کانال علم نجوم طبیعت بروز ترین اخبار رصدی کشور و اخبار نجومی... ارتباط و تبلیغ @nojom01 ادرس اینستاگرامی کانال yon.ir/R3oW7 با فقط عضو شدن در این کانال علمی به نیاز مندان کمک کنید در آینده ماهی یک ویدیو به اشتراک گذاشته میشه از شادی نیاز مند
بیشتر عناصری که عامل پیچیدگی شیمیایی حیات و زمینشناسی محسوب میشوند، خود محصول واکنشهای مختلف ستارهای هستند
بیشتر عناصری که عامل پیچیدگی شیمیایی حیات و زمینشناسی محسوب میشوند، خود محصول واکنشهای مختلف ستارهای هستند.
زمین و حیات حاصل گرد و غبار ستارگانند .
کافی است مقادیر لازم از هیدروژن را در مکانی گِرد آورید. در این صورت، جاذبه بهناچار آن را به هلیوم تبدیل میکند و بههمینترتیب، تراکم هلیوم به تولید عناصر کمی بزرگتر مانند لیتیوم منجر خواهد شد.گفتنی است برای رسیدن به عناصر بزرگتری مانند کربن و اکسیژن، به مقدار زیادی انرژی نیاز دارید. این حجم از انرژی فقط در هستهی ستارههای عظیمی با جرمی معادل هشت جرم خورشیدی (حدود ۱۰۳۰*۱۶ کیلوگرم) در هنگام تولد دیده میشود.
زندگی ستارگانی، مانند خورشید، با انفجاری عظیم از گاز داغ و متراکم پایان نمییابد. درحقیقت، مانند ۹۰درصد از کل ستارگان دیگر، خورشید همزمان با کاهش جرمش، بهآرامی منبسط میشود. گرمای آن بهآرامی اتمسفرش را مانند توپ قرمز و بزرگی باد میکند. سپس، پوستهی داغ گازی بهمرورزمان از ستاره فاصله میگیرد تا اینکه هستهای از «کوتولهی سفید» باقی بماند.
این فرایند ممکن است آرام بهنظر برسد؛ اما قسمتی از فرایند مرگ این ستارههای معمولی بهاندازهی کافی باید قوی باشد تا یک نوترون اضافی را به اتمهای سنگین بتواند بیفزاید. وقتی گرانش در سطح خارجی اتمسفر ستاره ازبین میرود، هلیوم همچنان روی سطح هسته فرومیریزد و تراکم و دمای آن را افزایش میدهد. میلیونها سال طول میکشد تا این توده انباشته شود؛ اما درنهایت، لحظهی بحرانی فرامیرسد.
دما به نقطهی بحرانی حدود صدمیلیون درجهی سانتیگراد میرسد و به ذرات سهگانهی هلیوم این امکان را میدهد تا اتمهای منفرد کربن را تشکیل دهد؛ فرایندی که طی آن مقادیر بسیار زیادی از انرژی جذب میشود. این ذرات هلیوم که الکترون ازدست دادهاند، مثل اقیانوسی از مایع به یکدیگر میچسبند و گرمای روبهازدیاد ستاره را بهدام میاندازند. نتیجهی این فرایند پدیدهای است که با نام دِرَخش هلیوم در پوسته شهرت یافته است. زیوریس میگوید:درخش هلیوم مانند ابرنواختر، ستاره را متلاشی نمیکند؛ بلکه این پدیده بیشتر شبیه به فوران ستارهای است.
درپایان، حدود ۶درصد از هلیوم به کربن ساده تبدیل میشود. در درخش هلیوم که درواقع نسخهی سبکتری از ابرنواختر است، برای تولید اتمهایی نظیر C-13، اتمها بهسرعت باید با دورشدن از محیط خنک شوند تا در واکنشهای بعدی شرکت نکنند.
با بههمپیوستن اتمهای هلیوم، گرمای ستاره بهدام میافتد و پدیدهی درخش هلیوم روی میدهد
بهنظر میرسد اعداد و ارقام در مدل فعلی باهم مطابقت دارند؛ اما همچنان ارائهی نمونههای بیشتر به تقویت مدل کمک خواهد کرد. فراوانی این ایزوتوپها در K4-47 نیز درصورتی توجیه کردنی است که نتیجهی سیستم ستارهی دوتایی باشد که پوششی از گاز را با یکدیگر بهاشتراک گذاشتهاند. احتمالا ستارهای با اندازهی مناسب توانسته قبل از ادغامشدن مقادیری کربن تولید کند و پسازآن، طی برخورد رخداده سحابی شکل گرفته است.
تصور میشود سحابی دیگری با نام CK VUL نیز نتیجهی ادغام سیستم کوتولهی سفید دوتایی باشد. این سحابی نیز سناریو مشابهی در تولید کربن و ایزوتوپهای کربن را داشته است.نسبتدادن منشأ این ایزوتوپها به پدیدهی درخش هلیوم در پوسته ستارهشناسان را با روش جدیدی برای تفسیر تاریخ ماده در منظومهی شمسی آشنا میکند. تام زیگا، همکار زیوریس میگوید:
میتوانید به ذرات موجود در شهابسنگها بهعنوان خاکستر ستارهها بنگرید؛ ذراتی که از مرگ ستارگانی بهجای مانده که مدتها پیش از شکلگیری منظومهی شمسی ما وجود داشتهاند. انتظار داریم در سیارک بنو (Bennu) نیز این ذرات متعلق به دوران قبل از پیدایش منظومهی شمسی را بیابیم. آنها بخشی از پازل تاریخ مربوط به این سیارکها هستند و این پژوهش به ما کمک خواهد کرد تا بفهمیم مواد روی سیارک بنو از کجا آمدهاند.
این پدیده نیز ممکن است بههمان اندازه نادر باشد که قبلا فکر میکردیم. حداقل این است که ایزوتوپهایی نظیر کربن ۱۳ بههمان اندازه منحصربهفرد هستند که دربارهی ایزوتوپهای دیگر تصور میشد.ما همچنان برخاسته از خاکستر ستارگانیم. این، شاید واضحترین نجوایی باشد که از دل آسمان بیکران میتوان شنید.
منبع
https://www.sciencealert.com/sure-we-re-all-made-of-stardust-here-is-where-a-bunch-of-it-comes-from