جنگ‌ها که طولانی می‌شود همه چیز رنگ عوض می‌بازد و کم کم و خستگی و فلاکت، سربازان و ژنرال‌ها را به موجوداتی قسی القلب و بی رحم تبدی

جنگ ها که طولانی می شود همه چیز رنگ عوض می بازد و کم کم و خستگی و فلاکت، سربازان و ژنرال ها را به موجوداتی قسی القلب و بی رحم تبدیل می کند. در جنگ های فرسایشی نفرت به حد اعلا می رسد و تعداد آسیب دیدگان، کشته شدگان و آواره گان به "عدد" بی اهمیتی تقلیل می یابد.
در این شرایط سیاستمداران و سربازان اندک انسانیت و وجدان باقیمانده خود را کنار می گذارند و به هر طریقی تلاش می کنند دشمن را به عدم فرستاده و پیروزی قطعی را نصیب خود نمایند. در روزهای آخر جنگ جهانی دوم چرچیل از سربازان خود می خواست چنان شهرهای آلمان را بمباران کنند که بوی گوشت سوخته در لندن به مشامش برسد.

جنگ ایران و عراق نیز از این امر مستثنی نبود.‌ در سالهای پایانی جنگ صدام که روز به روز پیروزی را دور از دسترس می دید به صورت جنون آمیزی شروع به بمباران شهرها و مناطق مسکونی ایران کرده بود.‌ در میان خون و آتش بر افراشته شده توسط این خونخوار خاورمیانه هیچ جایی در امان نبود. از نفت کش های روی خلیج فارس تا خیابان های تهران همه مکانی برای ارضاء غریزه خونخواری صدام بدل شده بود.‌
فاجعه حلبچه محصول چنین شرایطی بود، شرایط سقوط انسان به پست ترین درجات حیوانی.....
@kharmagaas