فرهاد قنبری:. به بهانه روز جهانی زن

فرهاد قنبری:
به بهانه روز جهانی زن

خشونت علیه زنان قدمتی به طول تاریخ دارد و در سنت ها و فرهنگ های مختلف رگه های زن ستیزی و رفتارهای غیر انسانی در قبال زنان به وفور یافت می شود.
از زنده به گور کردن دختران در برخی قبایل در شبیه جزیره حجاز تا ختنه کردن کردن دختران که هنوز در بخش هایی از خاورمیانه رایج است، فقط بخش های کوچک و شناخته شده ای از تاریخ پر از رنجی است که مردان جوامع مختلف در حق زنان اعمال داشته اند.

یکی از این سنت های خشن و وحشیانه بستن پاهای دختران در چین به ویژه در خانواده های سلطنتی این کشور بوده است.

فرایند بستن پاهای دختران بین سنین سه تا یازده سالگی آغاز می شد. ابتدا پای کودک با آب داغ شسته و ماساژ داده می شد، بعد تمامی انگشت ها به جز انگشت شصت شکسته شده به سمت داخل پا برگردانده و فشرده می شدند؛ سپس پا را در همین حالت با نوارهای پارچه یی محکم می بستند. این عمل موجب جلوگیری از رشد پا بیش از 10 سانتیمتر می شد. سپس انگشت های شصت را در راستای پا کشیده می شکستند. بانداژ پارچه یی از انگشتان تا قوزک پا محکم پیچیده می شد تا انگشتان را در جای خود نگه دارد.
رسم بستن پاها از دورهٔ سلسلهٔ سانگ، بین سال‌های ۹۷۶–۹۶۰ قبل از میلاد آغاز شده و تا حدود صد سال پیش ادامه داشته است.
هدف از بستن پاها، متمایز کردن زنان طبقه بالای جامعه از زنان عادی و همین‌طور جلوگیری از «انحراف» زنان بود. بستن پاها کنترل زنان را آسان تر می‌کرد زیرا درد ناشی از آن چنان شدید بود که حتی طی کردن مسافت‌های کوتاه را بدون یاری دیگران ناممکن می‌ساخت. دربین طبقات بالای جامعه چین، اگر دختری فاقد پاهای کوچک بود، احتمال یافتن همسری مناسب برای او بسیار ضعیف بود. رسم بستن پاها ادامه پیدا کرد تا زمانی که سلسله مانچو در سال ۱۹۱۱ سرنگون شد.

هنوز با گذشت بیش از یکصد سال از ممنوعیت این سنت آخرین نسل از دخترانی که پاهایشان کوچک شده است در روستای "شاندونگ" زندگی می کنند. "جو فارل" عکاس آزاد که به این روستا سفر کرده 50 پیرزن که قربانی این رسم دردناک شده اند را دیده و از آنها عکاسی کرده است.

@kharmagaas