‍ با دیدگان دل من، می‌بینم آن خدایان!.. در نیایش است که خود گم کرده را می‌یابیم

‍ با دیدگانِ دل من، می بینم آن خدایان!

در نیایش است که خودِ گم کرده را می یابیم.
آدمی تنها آنگاه خود را می بیند و می یابد که
به میانِ خود و خویشتن اش، خدایان بنشینند.
خدایان در آیین ها پدیدار می شوند.
خدایان در نیایش و نیایشگاه ها ما را می نگرند،
و نگاه مارا به سوی خود می کشانند.
و آنگاه ما،
با دیدگانِ دل، خدایان را می بینیم.
وکرانمندی و خُردی
و بی بنیانی مان را درمی یابیم.
آری! تا خدایان ما را منگرند و میندیشند،
بدانیم که نیستیم.

خسرو یزدانی ۱۷ ژوئیه ۲۰۱۸ فرانسه

کانالِ فلسفیِ « تکانه »
@khosrowchannel