مشارکت سیاسی و هویت ملی/ دکترمرتضی شیرودی

مشارکت سیاسی و هویت ملی/ دکترمرتضی شیرودی

در بیشتر کشورهای اروپای غربی رشد احساس ملی، قبل از وقوع انقلاب های مردم سالاری بوده است. به عنوان مثال، فرانسوی ها حتی قبل از انقلاب فرانسه خود را فرانسوی می دانستند، گرچه امروزه تصور فرانسه به عنوان کشوری دارای اختلاف عظیم فرهنگی مشکل است؛ اما پیش از متحدسازی و متمرکزسازی آن کشور به دست شاهان فرانسوی، فرانسه از لحاظ فرهنگی کاملاً چند پاره بود. کشور فرانسه در زبان، به زبان دوک (Doc) و دویل (Doil)؛ در هنر، بین تفوق سنت های اولیه رومی در جنوب و آخرین سبک های گوتیک (Gothic) در شمال؛ در حقوق، بین حقوق جدید سلطنتی شمال و استمرار حقوق رم در جنوب؛ و در مذهب بین اصول گرایی(Orthodoxy) مذهبی شمال و ارتداد جنوب تقسیم شده بود. به رغم این اختلافات فرهنگی، شاهان فرانسه با استفاده از جنگ با انگلستان و گسترش بازرگانی داخلی، فقط ملیت واحدی را ایجاد نکردند، بلکه سنت فرهنگی واحدی را نیز بنا نهادند. یقینا اگر احساس قوی هویت محلی در مناطق مختلف فرانسه وجود می داشت و مهم تر از آن مشارکت سیاسی در حد عالی می بود، ساختن ملیت و فرهنگ واحد به مراتب دشوارتر می گشت.
این احساس حق مشارکت، که تا به امروز به شدت تقویت شده است؛ توضیح می دهد که چرا امروزه ملیت سازی در مناطق در حال توسعه، از اروپای ماقبل مدرن مشکل تر است. امروزه نظام های سیاسی چند قومی در حالی باید گروه های مختلف قومی را گردهم آورند که اغلب میزان قابل توجهی خودآگاهی قومی و مشارکت سیاسی به وجود آمده است. بنابراین، گزینه هایی که امروزه پیش روی نخبگان حاکمی که برای ایجاد نوعی احساس وحدت ملی در تلاش اند، با گزینه هایی که فراروی پادشاهان قرون شانزدهم و هفدهم اروپای غربی قرار داشت، کاملاً متفاوت می باشد. از لحاظ تاریخی حداقل دو الگوی جداگانه برای دعوت گروه های مختلف فرهنگی در گرایش به یک سیاست ملی واحد داشته است: الگوی نخست، صورت قانونی دادن به یک گروه قومی در نظام سیاسی است؛ با فرض این که آن گروه قومی اجازه می یابد شاخص های فرهنگی خود را همچنان حفظ نماید. مفروض این سیاست عبارت از این است که، یک فرهنگ مدنی ملی واحد بتواند بدون وجود یک فرهنگ عمومی ملی واحد وجود داشته باشد. در میان کشورهای توسعه یافته، کشورهای سوئیس، بلژیک و کانادا از این الگو پیروی کرده اند. این شیوه، پیامدهای مهمی برای کیفیت نهادهای آموزشی و نظارت بر آنها و توزیع قدرت در درون قوه مجریه و قوه مقننه به همراه دارد

🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper