📃مثلث پژوهش، تدریس و دیپلماسی در در روابط بین الملل ایران (۲):

📃مثلث پژوهش، تدریس و دیپلماسی در در روابط بین الملل ایران(۲):

سرکار خانم کولایی استاد دانشگاه تهران هستند، در دفترمطالعات سیاسی و بین المللی پزوهش می کنند و در دانشگاه آزاد تدریس می کنند و از فعالان اصلاح طلب نیز و به عنوان گزینه های شهرداری تهران مطرح بودند و در دولت اصلاحات مسئولیت های مشاوره در نهادریاست جمهوری داشتند.

جناب سجادپور چند دانشجو را پرورش دادند که می تواند سیاست های ایران در سازمان ملل متحد و ایالات متحده را اداره و پیش ببرد؟ جناب دهقانی چند دانشجو پرورش دادند که در حوزه نظریه پردازی امنیتی و ترسیم نقشه امنیتی برای کشور راهگشا باشد؟ سرکارخانم کولایی چند دانشجو در مطالعات روسیه پرورش دادند که می توانند در مناسبات سیاسی، فرهنگی و امنیتی تهران مسکو تاثیرگذار و قابل تکیه باشند؟ بدون پاسخ روشن به این سوالات نمی توان انتظار معجزه از سیاست خارجی یک کشور داشت و منتظر ماند شخص وزیر ناگهان روابط را بهبود بخشد و دیپلماسی فعال را دنبال کند.

در این میان بوده اند کارشناسان و اساتیدی که در دانشگاه یا مراکز تحقیقاتی به تربیت دانشجو و ترسیم نقشه سیاست خارجی و روشنگری برای دانشجویان در مباحث روز و چالش های پیش رو فعالیت نسبتا قابل قبولی داشته اند. مانند دکتر محمودسریع القلم، حسن عباسی و پیروز مجتهدزاده که هیچگاه در حوزه اجرایی و دیپلماسی علارقم ظرفیت هایشان وارد نشدند و همواره دور از حوزه اجرا به کار علمی و پژوهشی وفادار بوده اند و بیش از توانایی خود نیز مدعی نشدند. اما در عین حال به نوبه خود و رسالت خود در سیاست خارجی به طور غیرمستقیم تاثیرگذار بودند. البته حسن عباسی گرایشات و تعلقات حزبی دارد، اما بیش از آن به منافع ملی می اندیشد و برای آن تلاش می کند. محمودسریع القلم نیز هرچند در دولت یازدهم نقشی در جایگاه مشاور و طراح متن سخنرانی رییس جمهور در سازمان ملل را داشته یا به او انتقاداتی برای تاکید بیش از اندازه به مدارهای جهانی توسعه وارد است، اما ایشان هیچگاه از اصول اساسی و حوزه ماموریت خود بیرون یا منحرف نشده اند و همواره برای تربیت دانشجو و چاره اندیشی در روابط خارجی تلاش کرده اند. جناب مجتهدزاده نیز بهترین استاد در حوزه ژئوپلیتیک محسوب می شوند و از شهرت جهانی برخودار اند. ایشان هیچگاه کرسی استادی، پژوهش و دانشگاه را ترک نکرده و دچار تردید در راه و رسالت خود نشدند. اما آنچه که برای بهبود علم رواب بین الملل در ایران و تقویت دیپلماسی کشور می بایست رعایت کرد را به صورت نکاتی ارائه می کنم:

1. باید میان حوزه تدریس، تربیت و پرورش متخصص، دانشجو و کارشناس با حوزه های اجرایی سیاست خارجی و پژوهش و تحقیق تفکیک قائل شویم. یک پژوهشگر خوب، الزاما توان ارائه و تدریس را ندارد. یا یک مدرس خوب الزاما نمی تواند آنچه را که تدریس می کند در حوزه اجرایی متحقق کند. استاد دانشگاه البته نباید از تحقیق دور باشد، اما ماموریت اصلی او استعداد یابی و پرورش دانشجو در روابط بین الملل است.

2. اساتید دانشگاه باید تلاش کنند که دانشجویان روابط بین الملل و مطالعات منطقه ای را به گونه ای پرورش دهند که توان اداره سیاست خارجی در سطح جهان و منطقه یا توان تحقیق و پژوهش برای چارچوب بندی سیاست خارجی کشور را داشته باشند.

3. اساتید روابط بین الملل باید دانشجویان را بر اساس تئوری های روابط بین الملل پرورش دهند و نه بر پایه اطلاعات تاریخی و حتی به روز این حوزه، چراکه در غیر این صورت دانشجویان توان حل مسائل را ندارند و صرفا می توانند نمونه و الگوبرداری کنند، البته در بهترین شرایط.

4. اساتید علوم سیاسی و روابط بین الملل باید میان این رشته و کارآفرینی پیوندی بر قرار کنند تا دانشجویان از ایده آل خود در وزارت خارجه یا مراکز تحقیقاتی خارج شوند.

5. اساتید محترم باید تلاش کنند، تا دانشجویان جریان و اصطلاحات روابط بین الملل را درست و کامل هضم کنند و صرفا برای دهان پر کردن به کار نبرند. اصطلاحاتی چون قدرت نرم به چنین چالشی در دانشگاه ها مواجه هستند.

6. اساتید مستعد روابط بین الملل باید سعی کنند تا به دانشجویان خود کلان نگری و تفکر استراتژیک را در راستای منافع ملی، به دور از احزاب سیاسی در کشور بیاموزند. توان فهم و درک و چاره اندیشی مسائل در عین گرفتار نیامدن در دام رسانه ها و اطلاعات غلط احزاب در کشور.


🌐 ʝσιɳ🔜 @politickaraj