📮نظریه پردازی دانشجویان امر مهم در پیشرفت جامعه علمی ایران: …📝 یادداشت:

📮نظریه پردازی دانشجویان امر مهم در پیشرفت جامعه علمی ایران:


📝 یادداشت :
مرضیه محمدی ،دانشجوی کارشناسی علوم سیاسی پیام نور مرکز کرج

🔹امروزه در کشور بیش از ۴/۵میلیون دانشجو و ۷۰ هزار عضو هیات علمی داریم که از این تعداد متاسفانه مقادیر کمتر از انتظاری نظریه منتشر میشود.و این درحالی است که دانشجویان موتور توسعه کشور و دانشگاه محل رشد و بالندگی کشور است.هر کشوری که بخواهد در مدار توسعه قرار بگیرد بدون شک باید از دانشگاه های خود شروع کند و نیز به نظریات و انتقادات و پیشنهادات دانشجویان اهمیت و بها بدهد.دانشجوی امروزی بی تردید سبک زیستی متفاوتی با دیروز دارد و نگاهش به خود،جامعه و جهان از جنس نگاه پیشینیان نیست.به همین جهت است که دانشجویان ذخایر مهم کشور برای توسعه و پیشرفت هستند.
اما سوال اینجاست که چه چیزی باعث شده است که دانشجوی امروز کمتر به نظریه پردازی و ایده پردازی میل نشان دهد ؟ آیا دانشگاه ها و مسئولین آنچنان که باید و شاید به نظریات جدید اهمیت میدهند ؟ مراکز آموزشی به عنوان مسئولیت دار پرورش دهنده فکر و سطح نگرش و وسعت دهنده اجتماع دانشجو،دانشجو را با فنون نظریه پردازی،روش شناختی،شیوه صحیح بیان و شیوه صحیح استدلال از مفاهیم آشنا کرده اند ؟ دانشجویان ما چقدر اشتیاق و فضا برای بیان عقاید و ایده های خود دارند ؟ عوامل مختلفی در کمرنگ شدن نقش دانشجویان در شرکت در نشست ها و کرسی های نظریه پردازی و آزاد اندیشی و نادیده گرفتن آنها توسط دانشگاه ها و نهاد وجود دارند که نهایتا منجر به سکون پیشرفت درجامعه و کشور میشود،به اختصار چند نمونه را بررسی میکنیم:

۱- نبودن ارتباط و انسجام درست و کارآمد بین علم دانشگاه و صنعت به طوری که 50میلیون دلار از صادرات کشور را کالاهای دانش بنیان تشکیل میدهند درحالی که رتبه تولید علم ایران در جهان 16است که یکی از سریعترین نرخ های رشد علمی در جهان است.

۲- برخورد سلیقه ای و امنیتی نامناسب مدیران و مسئولان میانی و دخالت دستگاه های غیر مرتبط که اکثر مواقع منجر به نادیده گرفتن توانایی های دانشجو میشود و این خود عامل از بین رفتن نشاط و انگیزه در محیط تحصیل و اجتماع دانشجو است که عموما در پی آن شاهد مهاجرت افرادی هستیم که به جرات میتوان گفت هرکدام از آنها ارزشی معادل چاه های نفتی را دارند.

۳- خوف و رجا در مدیریت عرصه نظریه پردازی و آزاد اندیشی باعث شده تا برخی فضارا مناسب برای طرح نظر خود و محک آن توسط استادان بدانند و برخی دیگر به دلایل مختلف از جمله ترس از نداشتن آزادی بعد از بیان عقیده، نداشتن اعتماد به نفس و روابط اجتماعی درخور یک دانشجو،از گوشه ای امن فقط شاهد ماجرا باشند.

۴- خودسانسوری ،ترس دانشجو از دریافت تذکر از مقام مسئول یا نهاد بالادستی به خاطر اظهار نظر جسورانه و واقع بینانه.در بسیاری موارد نبودن آزادی بیان توجیهی برای کم کاری هایی از این قبیل هستند.

۵- مهم ترین دلیل شاید ترس و فرار از نقد شدن باشد.هرچند که نقد باید در چهارچوب قوانین و اصول اخلاقی باشد اما گاها شاهد پرهیز دانشجویان و اساتید از جلسات نقد هستیم.

۶- تنزل دادن نظریه پردازی و آزاد اندیشی به کارهای دانشجویی متفرقه مانند تمرکز دادن به مسائل پیش پا افتاده باعث شده تا نگاه مثبتی به این امر نشود.

۷- کج فهمی ها و افراط و تفریط هایی که عموما منجر به هتاکی و هرج و مرج خارج از فرهنگ میشود.

🔸حال برای بهبود این 7 مورد چند راهکار شاید اساسی و تاثیر گذار مطرح میشود:

۱- حمایت از مسابقات و مناظرات دانشجویی

۲- راه اندازی خانه ملی گفتگوی ازاد

۳- جلسه با سایر دانشگاه ها و نهاد ها به منظور تشویق شوراهای نظریه پردازی در مراکز علمی

۴- برگزاری همایش های ملی و اعطای گواهی به صاحب نظران موفق در کرسی های نظریه پردازی،نقد و مناظره

۵- برگزاری کرسی های تخصصی با حضور اساتید

۶- ارتقا سطح تعامل با رسانه ها

۷- اصحاب سیاسی با هر گرایشی که دارند،باید نسبت به انفعال و انزوا و بی تفاوتی و تماشاگری دانشگاه و دانشجو حساس باشند.نه علم در زمین مرده می روید و نه دانشگاه بی نشاط باری از دوش جامعه بر میدارد.

۸- کوشش برای رهای مغزها از وابستگی های فکری و درونی ،قطعا آنچه را که دانشجوی ایرانی با فرهنگی آشنا و ملی برای رشد و تعالی کشور در نظر میگیرد به مراتب بهتر و البته سازگارتر و قابل قبول تر از افکار خارجی است.