📣درس‌هایی از بحران ونزوئلا برای ایران.. (قسمت دوم)

📣درس‌هایی از بحران ونزوئلا برای ایران

(قسمت دوم)

✍️ محمد شبیری

۷- پشتیبانی سریع آمریکا از اپوزیسیون و به رسمیت شناختن رئیس جمهور خود خوانده که بخشی از مردم ازو حمایت کرده‌اند، نشانه‌ای از سیاست‌گذاری آمریکا در پیشبرد دخالت‌های نرم در کشورهایی این‌چنین است.
دیگر دخالت نظامی پرهزینه برای آمریکا قابل قبول نیست ، راه بهتری پیدا کرده‌اند: تحریم و فشار سیاسی و بروز نارضایتی و بحران داخلی کافی‌ست که کار یک کشور را تمام کند! البته همهٔ بهانهٔ آمریکا سیاست‌های نا کارآمد و نارضایتی مردم خواهد بود که واقعیتی در ونزوئلاست. مردم ناراضی زندگی و آزادی می‌خواهند، قدرت‌های خارجی نیز منافع خود را از این نارضایتی می‌جویند!

۸- در چنین مواقعی دموکراسی و تحقق خواست مردم در مشارکت سیاسی و اجتماعی به اشکال دموکراتیک از بروز بحران پیش‌گیری و کشور را در مسیر درست هدایت خواهد کرد. اما ممکن است این روش درست، قدرتِ قدرت‌مندان را از دست یک جریان خاص خارج کند! اینجاست که در برخی از حاکمیت‌ها،حاضرند کشور در معرض نابودی زیر ساخت اقتصادی و اجتماعی و کمبودهای شدید قرار بگیرد! اما از تسلط به قدرت دست برنداشته و سازوکار دموکراتیک را رعایت نمی‌کنند تا مبادا قدرت از کف برود! لذا در این فاز از همهٔ روش‌های ضد دموکراسی بهره میبرند؛ از تقلب در انتخابات تا دور کردن مردم از انتخاب و رد صلاحیت نامزدها تا زندان و سرکوب…و همهٔ این‌ها، بهانه و برگ‌هایی‌ست از داخل که از حاکمیت غیر دموکراتیک به قدرت‌های خارجی (مانند آمریکا) داده می‌شود.
همین روش‌ها(مانند آنچه در کشورهایی مانند ونزوئلا وجود دارد) پاشته آشیل آن‌ها (حکومت‌های غیر دموکراتیک)خواهد شد.
برای ایجاد بحران و عدم توانایی در کنترل نارضایتی همین فکر حفظ قدرت با زور وتزویر و سرکوب ،کافی‌ست !
کسی که مشارکت در قدرت مردم را نپذیرد لاجرم مقاومت مردم را تجربه خواهد کرد!

۹- وجود دو رئیس جمهور در یک کشور بحران زده تا مدتی نه تنها مشکلات اقتصادی را حل نخواهد کرد بلکه به آن به‌طرز مضاعف افزوده خواهد کرد.
حاکمیت دوگانه‌ای که یک طرف سفارتی را تعطیل می‌کند و طرف دیگر بر حضور سفیر و سفارت و کارکنان آن مصّر است.
جالب‌تر اینکه آمریکا از دولت مستقر وقانونی برای تعطیل سفارت واخراج آنان پیروی نمی‌کند! این نیز در جای خود عجیب است!

۱۰- مخالف را باید در قدرت مشارکت داد تا کشور از سوء استفادهٔ قدرت‌های خارجی در امان باشد. اتفاقی که در آنجا افتاده این بود که مخالفان و منتقدان در قدرت نقش چندانی نداشتند و رئیس مجلسی که معزول شده بود، خود را تا سطح رئیس جمهور و فراخواندن مردم به خیابان جهت حمایت از خود فرارفته است.
ما نمیتوانیم او را سر سپرده و عامل بیگانه بدانیم چرا که حمایت از او توسط بخش قابل توجهی از مردم قابلیت رصد و دیده شدن دارد. این حضور مردم نتیجهٔ حاکمیت ونزوئلا است، نه دخالت صرف آمریکا.
روش سر سپرده خواندن رهبران اپوزیسیون و منتقدان و مخالفان سیاست‌های استبدادی، روش کهنه و غیر کار آمدی‌ست؛ زیرا که اگر قدرت خارجی توانایی بسیج آن‌همه مردم ناراضی را داشته باشد و ارادهٔ مردم ناراضی در آن دخیل نباشد، خود نشانگر بی کفایتی حاکمیت خواهد بود!

منبع
https://negaam.news/%D8%AF%D8%B1%D8%B



•●[I➣کانال علوم سیاسی
•●[I➣ @politickaraj