اسرائیل به رغم کویری بودن و داشتن وضعیت بسیار بدتر از ایران در منابع آبی، با مدیریت درست منابع توانسته است از بحران گذر کرده و جلو

اسرائیل به رغم کویری بودن و داشتن وضعیت بسیار بدتر از ایران در منابع آبی، با مدیریت درست منابع توانسته است از بحران گذر کرده و جلوی تبعات بی آبی را بگیرد. نوشتار زیر تلخیصی است از مقاله ی که به بخشی از رویکرد این رژیم در گذر از این بحران می پردازد. اصل مقاله در آدرس زیر موجود است:
http://www.scientificamerican.com/article/israel-proves-the-desalination-era-is-here/
این ترجمه توسط آقای کوروش دانا انجام شده است.
اصل کامل مقاله در کانال انرژی و کربن

@ECMgroup

@ECMgroup

قسمت اول :
@sahatzist
◀️اسرائیل از روی اضطرار آموخته است تا بیشتر از هر کشور دیگری در جهان از هر قطره آب خود استفاده کند و بخش اعظم این یافته ها در پژوهشکده ی زاکربرگ انجام گرفته است؛ جائیکه پژوهشگران آن طلایه دار آبیاری قطره ای، بازیافت آب و شیرین کردن آب بوده اند. سیستم های چاه های ارتجاعی برای روستائیان آفریقائی و حلال های زیستی در همین پژوهشکده طراحی شده اند و به کمک آنها می توان مصرف آب را در اکثر خانه ها به نصف کاهش داد. به گمان بار-زیف [یک از محققان این پژوهشکده]راه حل هائی که اسرائیل یافته است می تواند همسایگان بی آب آن را نیز یاری کند و اینگونه حرکت در یک مسیر مشترک می تواند سبب نزدیکی دشمنان قدیمی به یکدیگر شود. مسئولیت نخستینِ این پژوهشکده، بهبود شرایط زیستی در صحرای خشک نِگِب بوده است ولی به نظر می رسد که دروس آموخته شده در این راه، اکنون می تواند بیشتر و بیشتر در تمامی نواحی شرق مدیترانه به کار گرفته شود. اُسنات گیلُر، یکی از اساتید پژوهشکده زاکربرگ که زمینه ی پژوهش او بازیافت فاضلاب برای آبیاری محصولات کشاورزی است در این مورد می گوید: "خاورمیانه در حال بیابان شدن است؛ تنها کشوری که با بحران مستقیم آب روبرو نیست، اسرائیل است."
@sahatzist
◀️اسرائیل در سال 2008 در لبه ی پرتگاه قرار داشت. یک دهه خشکسالی در مناطق شرق مدیترانه، بزرگترین منبع آب شیرین اسرائیل یعنی دریای جلیل (طبریه) را تا چند سانتیمتری "مرز سیاه" رسانده بود. منظور از این مرز، سطح آبی است که در آن نمک به نحو غیر قابل بازگشتی در دریاچه پخش شده و آب آن را برای همیشه نابود خواهد کرد، است. بلافاصله صرفه جوئی در مصرف آب آغاز شد و بسیاری از کشاورزان محصول یک سال خود را از دست دادند. واکنش همتایان سوریه ای آنها، بسیار اسفناک تر بود. با گسترش خشکسالی، سطح آب نیز کاهش یافت و کشاورزان سوری به تعقیب آن رفته و با حفر چاه های 100 و 200 متری و نهایتاً 500 متری، تا ژرف ترین اعماق به جستجوی آب رفتند. بالاخره همه ی چاه ها خشک شدند و کشت و زرع سوریه با یک طوفان شن مهیب نابود شد. اینگونه بود که بیش از یک میلیون کشاورز ورشکسته در تلاشی مذبوحانه برای یافتن کار و آینده به زاغه های عظیم حومه ی شهرهای حلب، حمص، دمشق و دیگر شهرها پیوستند.

ساحت زیست
@ECMgroup