درباره اکوفمنیسم.. منبع: تارنمای مهرخانه.. 🖋

درباره اکوفمنیسم

منبع :تارنمای مهرخانه

🖋#سیمین_یکتایی

قسمت سوم :نمونه ای از جنبش های اکوفمنیستی
@sahatzist

1⃣جنبش چیپکو Chipko Movement در دامنه کوه های هیمالیا در هند شمالی، نمونه مناسبی است از یکی از ابتدایی ترین طرح هایِ سیاسیِ فمینیست هایی که دغدغه محیط زیست در سر داشتند.
کلمه "چیپکو" از یک لغت هندی به معنای «چسبیدن» گرفته شده است. روستاهای فراوانی در هند برای مدت طولانی به جنگل های محلی به عنوان منبعی غنی از غذا، سوخت، علوفه، مواد مورد نیاز، دارو و حتی معنویت وابسته بودند. با این حال، در آغاز دهه 1970، زنان که موقتاً در زمانی که مردان در جستجوی کار روستا را ترک کرده بودند، در روستا تنها گذاشته شده بودند، ناچار شدند که از جنگل های پرقیمت شان در مقابل چوب برهایی که از حمایت دولتی برخوردار بودند، حفاظت کنند. این زنان از روش های مقاومت غیرخشونت بار گاندی استفاده کردند.
@sahatzist
آنها دست هایشان را به هم دادند، و حلقه هایی انسانی به دور جنگل و درختان ساختند تا از آنها محافظت کنند. در نتیجه چوب برها، وحشت زده میدان را ترک کردند. البته کسب موفقیت برای جنبش چیپکو به سادگی میسر نشد. وقتی چوب برها آغاز به بریدن درخت ها کردند، «آمریتا دوی» یکی از درختان را در آغوش کشید، تا از قطع آن جلوگیری کند. زیرا در آن منطقه رسم بود که هر کودک از طفولیت درختی متعلق به خود داشت که می توانست با آن حرف بزند. چوب بر سعی کرد او را منصرف کند، اما او بسیار مصمم بود. چوب بر او را نادیده گرفته و درخت را قطع کرد. دوی در نتیجه این امر کشته شد. از او در هند با نام «شهید» یاد می شود و یک جایزه محیط زیستی در هند به افتخارش نام گذاری شده است.
@sahatzist
این جنبش در نهایت منجر به این شد که دولت هند سیاست های دولتی خود را درباره منابع طبیعی بازنویسی کند و در سیاست های تازه، حساسیت مردم محلی و دغدغه های آنان را درنظر بگیرد. این جنبش در هند و سراسر جهان به عنوان یک نمونه موفق جلوگیری از تخریب جنگل، شناخته می شود.


2⃣یک نمونه دیگر از جنبش های اکوفمینیستی، برنامه ملی درختکاری در کنیا است که جنبش «کمربند سبز» نامیده می شود. این برنامه در سال 1977 توسط وانگاری ماتای برای نجات زنان روستایی کنیا از فقر ابداع شد.

زنان کنیایی از فقر، کوچک شدن جنگل ها، و کمبود غذا شکایت می کردند. وانگاری ماتای متوجه شد که این گرسنگی گسترده، نماینده یک حقیقت دردناک است و آن چیزی نیست جز ناتوانی و از بین رفتن ارزش های سنتی که جامعه را وادار می کرد از منابع طبیعی اش به خوبی محافظت کند. باتای زنان را تشویق کرد که این روند را تغییر دهند.
@sahatzist
انجمن ملی زنان کنیا، بذر و نهال توزیع می کرد و برنامه های محلیِ اجرا و نظارت به راه می انداخت. زنان محلی روزانه ساعت هایی به رایگان برای این طرح کار می کردند و در تمام بخش ها از قبیل جمع آوری بذر، کنترل کیفیت، کاشت، نگهداری از نهال ها و حتی بخش بازاریابی و فروش، فعال بودند. آنها درختان مناسب برای روستاها، مزارع، خانه ها و مدارس را کاشته و از این درختان نگهداری می کردند. در طی این فرآیند، این زن ها تبدیل به درختکاران حرفه ای شدند. این مهارت باغبانی برای آنها افزایش درآمد به همراه داشت، پایگاه اجتماعی شان را افزایش داد، باعث مشارکت آنها در یادگیری و سپس آموزش های محیط زیستی شد و به کار آنها و خانواده هایشان آمد.

این جنبش اکوفمینیستی بیش از 80 هزار زن را برانگیخت تا در مقابل زندگی های خودشان احساس مسئولیت کنند و به کار کاشت بیش از 7 میلیون اصله درخت همت بگمارند. مردها و بچه ها هم کم کم در این برنامه فعال شدند. مهم تر آنکه، کاشت درختان به کنترل فرسایش خاک، حفظ رطوبت خاک، و جلوگیری از توسعه بیابان کمک کرد. جنبش «کمربند سبز» نوعی از اخلاق حمایت و مراقبت از دیگران را بازنمایی می کند که بازنمای مادرانگی، همکاری و دوستی است، ضمن آنکه نشانه دغدغه ای عمیق برای نسل های آینده به شمار می رود. ماتای به سبب فعالیت های دوستدار محیط زیست و صلح سازی خود در سال 2004 برنده جایزه نوبل شد.
#اکو_فمنیسم

@sahatzist

http://u1.img7.ir/lqS