وقایع نگاری یک فیلسوف اخلاق (پیترسینگر) از دامداری‌های صنعتی:. قسمت اول.. منبع: تارنمای صدانت

وقایع نگاری یک فیلسوف اخلاق (پیترسینگر) از دامداری های صنعتی:
قسمت اول

منبع :تارنمای صدانت
@sahatzist
پیش بینی شده است که مصرف جهانی گوشت تا سال ۲۰۲۰ دو برابر خواهد شد. اما در اروپا و آمریکای شمالی، نگرانی درباره شیوه تولید گوشت و تخم مرغ در حال افزایش است. از زمانیکه به طرز فراگیری دریافته شد که برای تولید گوشتِ به اصطلاح «سفید» گوساله-که در واقع صورتی کم رنگ است- گوساله های تازه متولد شده از مادرانشان جدا می شوند، و با عدم تغذیه فیبر تعمدا کم خون شده، و در طویله های آنچنان کوچکی نگه داشته می شوند که حتی نمی توانند راه رفته و بگردند، مصرف گوشت گوساله به شدت کاهش یافته است.
در اروپا بیماری جنون گاوی بسیاری از مردم را شگفت زده کرد، نه تنها به این خاطر که ذهنیتها درباره گوشت گاو به عنوان غذایی سالم و بهداشتی را بر هم زد، بل همچنین به این خاطر که مردم پی بردند که علت این بیماری به دلیل تغذیه احشام با بافتهای عصبی و مغزی گوسفندان بوده است. مردمی که به شکلی خام دستانه بر این باور بودند که گاوها با علوفه تغذیه می شوند دریافتند که گله های گاو پرورشی ممکن است با هرچیزی، از ذرت گرفته تا ماهی خشک، ضایعات جوجه های پرورشی (همراه با مدفوع مرغها)، و ضایعات کشتارگاهها، تغذیه شوند.
@sahatzist
نگرانی درباره چگونگی رفتار ما با حیوانات مزرعه بیشتر از آن است که بخواهد به درصد کوچکی از انسانها که گیاهخواریا حتی وِگَن (یعنی کسانی که هیچ فرآورده حیوانی، از جمله تخم مرغ و لبنیات نیز مصرف نمی کنند) هستند محدود شود. به رغم استدلالات اخلاقی قوی به نفع گیاهخواری، این رویکرد همچنان رویکرد غالب نیست. شایعترین دیدگاه در حال حاضر از این قرار است که ما در خوردن گوشت تا آنجایی موجه هستیم که حیوانات پیش از آنکه کشته شوند از زندگیِ قابل احترامی برخوردار باشند.
مسئله، همانگونه که من و جیم مِیسون در کتاب اخیرمان، یعنی شیوه خوردنِ ما [The Way We Eat] به توصیف آن پرداخته ایم از این قرار است که کشاورزی صنعتی حیوانات را حتی برای داشتن زندگی یی با حداقل آراستگی و نجابت نادیده می گیرد. امروزه دهها میلیارد قطعه جوجه تولید می شوند که هرگز رنگ هوای آزاد را هم نمی بینند. آنها تولید می شوند که اشتهایی سیری ناپذیر داشته باشند و با سرعت هرچه تمامتر پروار شوند، و از اینرو در آلونکهایی که گنجایش بیش از ۲۰٫۰۰۰ پرنده را دارد پرورش می یابند. سطح آمونیاک متصاعد شده از مدفوع انباشت شده آنها به حدی است که چشمها را سوزانده و به ریه ها آسیب می رساند. این پرندگان که تنها پس از ۴۵ روز از تولدشان کشتار می شوند، استخوانهای نابالغشان به سختی می تواند وزن بدنشان را تاب بیاورد. برخی دچار غش و ضعف شده و چون قادر به رسیدن به غذا یا آب نیستند بزودی می میرند. سرنوشت آنها به اقتصاد آن بنگاه اقتصادی به مثابه یک کلّ هیچ ارتباطی نمی یابد.
@sahatzist
شرایط حتی برای مرغهای تخم گذاری که به زور در قفسهای سیمی آنقدر کوچکی چپانده می شوند که حتی اگر یکی از این قفسها نیز به ازای هر مرغ وجود می داشت، آنها قادر به باز کردن بالهای خود نبودند، به مراتب بدتر است. اما این در شرایطی است که معمولا حداقل چهار مرغ، و اغلب بیشتر، در چنین قفسهایی گنجانده می-شوند. تحت چنین شرایط شلوغ و پلوغی، احتمال آن وجود دارد که پرندگانِ مهاجم تر و غالب تر با نوک زدن به مرغهای ضعیفتر موجب مرگ آنها شوند. برای جلوگیری از این امر، تولیدکنندگان نوک تمامی پرندگان را با تیغه های داغ قطع می کنند. نوک یک مرغ مملو از بافتهای عصبی است-و وسیله اصلی او برای ارتباط برقرار کردن با محیط-و این در حالیست که هیچ داروی بی حسی یا ضددردی برای خلاص کردن آنها از درد استفاده نمی شود.
#پیتر_سینگر
#جیم_میسون
#گیاهخواری
@sahatzist
تصویر مربوط به کتاب پیتر سینگر و جیم میسون است.پیستر سینگر فیلسوف اخلاق و جیم میسون فعال حقوق حیوانات است.
http://u1.img7.ir/sHLvk.jpg