انرژی پاک یا سیستم اقتصادی جدید، راه نجات کدام است؟. قسمت دوم.. نویسنده: جیسون هیکل

انرژی پاک یا سیستم اقتصادی جدید، راه نجات کدام است؟
قسمت دوم

نویسنده: جیسون هیکل
مترجم: مسلم یوسف زاده
منبع:روزنامه گاردین، 15 جولای 2016

@sahatzist
مشکل اصلی اینجاست که سیستم اقتصادی ما خواهان افزایش پیوسته میزان استخراج، تولید و مصرف است. سیاستمدارانمان می گویند که ما نیازمند حفظ میزان رشد اقتصاد جهانی در سطح بالاتر از 3 درصد هستیم: حداقل لازم برای ایجاد سود انباشته برای شرکتهای بزرگ. این بدین معناست که ما باید هر 20 سال اندازه اقتصاد جهانی را دوبرابر کنیم: دوبرابر اتومبیل، دو برابر ماهیگیری، دو برابر معدنکاری، دوبرابر مک دونالد و دوبرابر آیپد. و تازه پس از آن طی بیست سال بعد از آن هم همین میزان دوبرابر شده را دوباره در دو ضرب کنیم.
@sahatzist
دانشمندان خوشبین تر ادعا می کنند فن آوریهای مبتکرانه به ما یاری خواهند رساند که رشد اقتصادی را از تولید مادی جدا کنیم. ولی متاسفانه شواهدی برای وقوع چنین چیزی در دست نیست. استخراج و مصرف جهانی مواد مختلف از سال 1980 تا کنون 94 درصد رشد داشته است و همچنان نیز در حال افزایش است. پیشبینی های جاری نشان می دهد که در سال 2040 مسافت حمل و نقل دریایی، هوایی و زمینی – به همراه مواد در حال حمل- دو برابر خواهد شد؛ تقریبا به همان اندازه رشد تولیدات ناخالص داخلی، اگر نرخ رشد پایدار بماند.
انرژی پاک، هر چه هم که اهمیت داشته باشد، ما را از این کابوس نجات نخواهد داد؛ ولی بازبینی سیستم اقتصاد شاید چنین بکند. ایده رشد تولید ناخالص داخلی همواره به عنوان تنها راه ساختن دنیای بهتر به ما فروخته شده است. اما ما اکنون شواهد محکمی داریم که چنین چیزی نه ما را شادتر از پیش خواهد کرد و نه فقر را کاهش خواهد داد و ضمنا "تبعات خارج از سیستم" آن تولید کننده انواع و اقسام بیماری های اجتماعی است: بدهی، کار بیش از حد، نابرابری و تغییرات آب و هوایی. ما نیازمند آنیم که نرخ رشد اقتصادی را به عنوان شاخص پیشرفت کنار بگذاریم و همچنین می بایست اینکار را به سرعت انجام دهیم: به عنوان بخش و بندی از توافقنامه آب و هوایی که اواخر امسال در مراکش به امضا خواهد رسید.
@sahatzist
زمان آن فرا رسیده است که قدرت خلاقانه خود را در ظرف ایجاد یک تصویر نو از اقتصاد جهانی بریزیم: اقتصادی که بهزیستی انسانها را به بالاترین حد می رساند و همزمان فعالانه ردپای اکولوژیک ما را محدود می سازد. این ماموریتی غیر ممکن نیست. تعدادی از کشورها هم اکنون نیز موفق شده اند به سطوح بالایی از توسعه انسانی در عین سطوح پایین مصرف دست یابند. در واقع دانیل اونیل، اقتصاد دانی از دانشگاه لیدز، نشان داده است که حتی رشد منفی مادی نیز با سطوح بالای بهزیستی انسانها ناسازگار نیست.
توجه ما بر روی سوختهای فسیلی ما را به این توهم واداشته که با رفتن به سوی انرژی های پاک خواهیم توانست وضعیت موجود را ادامه دهیم، اما این فرض به صورت خطرناکی ساده انگارانه است. اگر می خواهیم بحران پیش رو را پشت سر بگذاریم، باید با عامل اساسی آن روبرو شویم.
@sahatzist
http://s1.upzone.ir/36341/EconomicsOfHappiness.png